– Skąd się wzięli Kossakowie w pani życiu? – Przypadkiem, choć chyba nie ma przypadków. Byłam dziennikarką i chciałam napisać artykuł o mało znanej pisarce, której muzeum znajduje się niedaleko mojego miejsca zamieszkania. Nigdy wcześniej tam nie byłam, niewiele się o niej wówczas mówiło. Akurat przyjechała do Polski córka Zofii Kossak, Anna Bugnon-Rosset. Przeprowadziłam z nią wywiad. Zaproponowała mi, żebym przyjechała następnego dnia, ponieważ będą robione porządki w pokoikach na górze – w tak zwanym domku ogrodnika, ostatniej sadybie pisarki. To dziś muzeum jej imienia, a pokoje należą do rodziny. I tego dnia przypadkiem (choć przecież nie ma przypadków) odnaleziony został uważany za zaginiony obraz Witkacego. A Witkacy był spowinowacony z Kossakami przez małżeństwo z kuzynką Zofii, Jadwigą z domu Unrug. I w ten sposób wprowadził mnie do rodziny. – Jerzy Kossak był czarną owcą rodu? – Nie wiem, jakim naprawdę był człowiekiem. Nie wiem, czy można go nazwać czarną owcą, czy też raczej niespełnionym artystą, mężczyzną, który …