O efektach bieżącego konfliktu w środowisku wydawców edukacyjnych piszemy nieco wcześniej w tekście poświęconym „Kodeksowi Dobrych Praktyk”. Teraz skupimy się na wskazaniu źródeł bieżących sporów wśród oficyn działających w tym segmencie rynku. Są one zresztą w dużej mierze tożsame z przyczynami konfliktu w SWE, a chodzi przede wszystkim o niektóre zapisy wspomnianego „Kodeksu” dotyczące swoistej „abolicji” dla wydawców, co do których istnieją realne podejrzenia o łamanie zasad uczciwego postępowania w działalności biznesowej. Wiele światła na tę sprawę rzuca dokument, który dotarł w ostatnim czasie do naszej redakcji. Z uwagi na ton i rozmach pewnych sformułowań, czy nawet oskarżeń wydaje się mieć on szczególne znaczenie. Świadczy o tym chociażby sam jego tytuł: „Jak wydawnictwo Nowa Era zdobyło dominującą pozycję na rynku podręczników szkolnych w gimnazjach w 2009 roku i co z tego wynika”. Autorstwo tego dokumentu należy przypisać kilku czołowym wydawcom podręcznikowym, bowiem ich nazwy widnieją pod pismem, a ponadto dokument kolportowany do różnych instytucji, w tym ministerstwa edukacji, przesyłano również „do ich wiadomości”. W grupie tej znalazły się następujące firmy: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Wydawnictwo Szkolne PWN, Wydawnictwo Pedagogiczne Operon, LektorKlett, Wydawnictwo Edukacyjne Wiking. Co w nim znajdujemy? Otóż jego autorzy podejmują się obrony idei utrzymywania równowagi między rynkowymi udziałami poszczególnych wydawnictw. W tekście czytamy m.in.: „W czasach przed reformą szkolną (do 2008 roku) na rynku podręczników istniała swoista równowaga w udziale konkretnych wydawnictw – duże wydawnictwa posiadały w nim znaczny udział, a mniejsze mały, ale na tyle solidny by móc działać na rynku i próbować go zmieniać. Konkurencyjność kształtowana była przez coraz lepsze podręczniki przygotowywane niejednokrotnie przez wydawnictwa przez kilka lat. (…) Na rynku podręczników panowała niepisana gentelmeńska umowa, która sprowadzała się do prostej reguły: duże wydawnictwa liczyły się z mniejszymi, o …