Powinien był przed laty nastąpić spór między nimi. Taki typowy, o mur graniczny. Jak w „Zemście”. Zwłaszcza że obaj przebywali w tym samym czasie w tym samym odrzykońskim zamku. Który oficjalnie nazywa się Polska. Chociaż zagnieździli się w różnych jego niszach. Ale od czasu do czasu zdarzało im się na siebie wpadać. Nie mogło być inaczej, skoro obydwaj zajmowali się od zawsze kreowaniem artystycznych światów. Wysnuwali je z niejasnej materii losów wieloetnicznego społeczeństwa,  zasiedlającego pełne sporów „obrotowe mocarstwo” (żart Antoniego Słonimskiego). I obaj odnieśli sukces jako bohaterowie narodowej narracji. Każdy inaczej. Chociaż działali z równym uporem. Nieodmiennie. Leżą przede mną dwie książki, na pozór zupełnie różne, jednak coś je łączy, ale o tym za chwilę. Józef Hen urodził się w listopadzie 1923 roku. Dziewięćdziesiąt sześć lat. Nie żarty. Pomnikowy wiek. Wciąż żyje, wciąż tworzy, wciąż aktywnie reaguje na każdą dotykającą go współczesność. Czyni to głównie na piśmie. Kiedy się natomiast go spotyka w realu, sprawia wrażenie łagodnego baranka. Dopiero gdy publikuje, z kart życiowego fascykułu Hena wyłania się nie lada Rejent Milczek. Wśród wydrukowanych liter krwiście ożywa. Rozkwita w pełni dopiero na piśmie. Bo w prywatnej egzystencji skandali nie od dziś raczej unika. Ponieważ w tym felietonie poruszamy się wśród druków zwartych, muszę kostycznie wspomnieć, że Józef Hen nie przywiązuje się nadmiernie do jednego wydawcy. Co prawda nie musi patentować się wiernością, bo wszak wydawcy stale o niego walczą. Obecnie znajduje się w zespole autorów Soni Dragi, która przejęła jego książki z Iskier od Wiesława Uchańskiego. Mam nadzieję, że w trybie pokojowym. Teraz Sonia publikuje Henowi tom po tomie, zapowiadają się …