Powieść, którą powinno się czytać na głos podczas
jesiennych wieczorów, kiedy zagubieni
w kocach z gorącą herbatą w kubkach tuż obok,
szukamy tych magicznych chwil ciepła z przyjaciółmi.
Historia młodziutkiej Agnes, która chce
dopomóc rodzinie i postanawia podjąć pracę jako
guwernantka może nie zapowiada na pierwszy
rzut oka wartkiej akcji czy nagłych porywów serca,
a jednak wiele można stracić omijając tę pozycję
na liście lektur do przeczytania. XIX-wieczna
Anglia i świetne pióro jednej z sióstr Bronte – i to tej zdaje się najmniej
znanej polskiemu czytelnikowi – dają gwarant spotkania z dobrą literaturą.
Spotkanie to będzie dość krótkie, bo książka objętościowo jest
niewielka, ale z pewnością wartościowe.

Nasza młoda bohaterka, której szczerze można pozazdrościć zapału
i chęci do działania, a także wiary, że będzie lepiej mimo przeciwności,
od pierwszych stron budzi sympatię czytelnika (zdaje się,
że przede wszystkim szczerością i energią). Tym chętniej zaczynamy
śledzić jej losy.

A realia pracy guwernantki – w zasadzie jednej z niewielu posad,
jakie mogła objąć młoda dziewczyna w XIX wieku – są opisane niezwykle
barwnie i precyzyjnie.

Świetnie nakreślony klimat wiktoriańskiej epoki, urokliwa bohaterka
i język literacki, który zachwyca to największe atuty powieści. Nie
zabraknie też subtelnego wątku miłosnego. Ale „Agnes Grey” ma jeszcze
wiele do zaoferowania czytelnikowi.

A gdyby trzeba było w największym skrócie opisać tę książkę, powiedziałabym,
że jest po prostu mądra i pełna wdzięku.