To zadziwiające, że po upływie ponad pół wieku od Soboru Watykańskiego II – który w przystosowaniu Kościoła do współczesności tak często odwoływał się do biblijnych źródeł – nie mieliśmy własnego atlasu biblijnego. Rzecz jasna ci, którzy chcieli poznać realia geograficzne i historyczne historii biblijnej mogli sięgnąć po opracowania będące tłumaczeniem z angielskiego czy włoskiego, które są stosunkowo łatwo dostępne. Ale polskiego atlasu nie było.

Przygotowany przez rodzimych kartografów i biblistów atlas został pomyślany jako opowieść geograficzno-historyczna całych dziejów biblijnych. Swym zasięgiem przestrzennym obejmuje tereny od Mezopotamii na wschodzie do Włoch na zachodzie i od Turcji na północy do Egiptu na południu. Zasięg czasowy zamyka się w ramach XVIII wieku przed Chrystusem do I wieku po Chrystusie. W ciągu tych wieków powstawały i znikały mocarstwa, (przeminęły Asyria, Babilon czy Persja), tworzyły się i zanikały ludy i narody (kto na co dzień pamięta o Amonitach, Efraimitach czy Aramejczykach), a trwał tylko naród wybrany.

Chociaż wydarzenia opisywane w Biblii rozgrywały się w rozmaitych rejonach starożytnego Bliskiego Wschodu, jednak tylko ziemia pomiędzy Pustynią Arabską i Morzem Śródziemnym w pełni zasługuje na miano Ziemi Biblii. Na tym terytorium przede wszystkim rozgrywały się losy biblijnych postaci i miały miejsce wydarzenia historiozbawcze. Ten niewielki pas ziemi ma kilka nazw: Kanaan, Palestyna, Izrael, Ziemia Święta. Region ten nazywany bywa też piątą Ewangelią, gdyż pozwala lepiej zrozumieć nauczanie i życie Jezusa.

W pierwszej części atlasu ukazano ponad 200 map geograficznych i satelitarnych oraz zdjęć. Mapy opatrzone są w obszerne legendy dotyczące tak geografii, jak i historii. Część druga i trzecia poświęcone są wydarzeniom biblijnym opisanym na kartach Starego i Nowego Testamentu. Czwartą część atlasu stanowi suplement, poświęcony głównie Polonikom związanym z pamiątkami polskimi w Ziemi Świętej oraz historii polskich pielgrzymów. A Polacy do Ziemi świętej wędrowali od dawna. W XV wieku trafił tam Jan Długosz, w XVI Jan Dantyszek i ks. Mikołaj Krzysztof Radziwiłł „Sierotka”; w wieku XIX Juliusz Słowacki; by na przykładowym wyliczeniu poprzestać. Specjalny rozdział poświęcono pielgrzymkom Jana Pawła II do miejsc biblijnych.

Autorzy atlasu przyjęli założenie, że ich praca ma być solidną ilustracją do tekstu Pisma Św. bez wchodzenia w spory, które w dzisiejszej biblistyce się toczą. Poszli zatem utartym szlakiem. I tak np. dzisiejsi egzegeci chętnie kwestionują dawny paradygmat trzech wypraw misyjnych św. Pawła; bibliści polscy, ks. dr Stanisław Jankowski i dr hab. Krzysztof Mielcarek, postanowili przy nim pozostać. Trzeba dodać, że autorem części kartograficznej atlasu jest prof. Adam Linsenbarth, wieloletni dyrektor Instytutu Geodezji i Kartografii.