Akcja powieści umiejscowiona jest w Kerali, w której urodziła się i dorastała Arundhati Roy. Jest to bardzo malowniczy stan w południowo-zachodnich Indiach, na Wybrzeżu Malabrskim. To teren głównie rolniczy, z plantacjami herbaty, uprawami ryżu, palm kokosowych, kauczuku, pieprzu, wanilii i cynamonu. Region ten jest gęsto zaludniony, a populację tworzy szczególny zlepek różnych kultur i religii, które koegzystują na zasadzie względnej tolerancji. Większość to ortodoksyjni hinduiści, poza tym żyje tu sporo chrześcijan, wyznawców islamu, judaizmu i innych religii. Stan w przeszłości wielokrotnie poddawany był wpływom brytyjskim, holenderskim i portugalskim. Silne były też wpływy komunistyczne. Pomimo fascynacji życiem „zachodnim” ortodoksyjni Hindusi w swoich domach nadal sztywno przestrzegają podziałów społecznych, kast, rozgraniczenia ról i praw mężczyzn i kobiet. Małżeństwa dopuszcza się w zasadzie tylko z przedstawicielami własnej społeczności, córki po rozwodzie trafiają poza margines społeczny, a dzieci, których rodzice się rozwiedli, stają się dziećmi gorszego gatunku. I tak dzieje się też w przypadku bohaterów tej książki, bliźniąt – Esty i Raheli, które wraz z matką Ammu przyjeżdżają po jej rozwodzie do Ajemenem – małej wioski w Kerali. Niespodziewanie czytelnik rzucony zostaje w sam środek rodzinnej tragedii, po czym cofa się w czasie i poznaje różne historie, które zmierzają do wyjaśnienia owego feralnego dnia. Jednak zakończenie z bollywoodzkim happy endem niewiele ma wspólnego.

To piękna i smutna opowieść o rodzinie, w której jedno kłamstwo, uprzedzenie i pielęgnowana zawiść pociągnęły ku katastrofie wszystkich jej członków. Jak łatwo się domyślić, najbardziej ucierpiały dzieci, obciążone nie swoimi winami, rozdzielone i pozbawione marzeń. To książka o powtarzających się, bolesnych powrotach do rodzinnego domu, o kruchości dzieciństwa i współczesnych Indiach, w których skrzywdzonej kobiecie odmawia się prawa do szczęścia, ale też o tym, że nawet najcięższa walka o ukochaną osobę nie jest beznadziejna.

Powieść zachwyca przede wszystkim liryczną stylistyką, ale nie tylko. Autorka wykazała się dużą znajomością psychologii i wrażliwości dziecka, by przedstawić historię z jego punktu widzenia. Całość z detalami opisana bardzo plastycznie. Czytelnik od pierwszej strony zatapia się w sugestywnych opisach klimatu i przyrody – oddycha raz gorącym, pełnym kurzu, raz wilgotnym i parnym, przesyconym różnymi zapachami powietrzem oraz zanurza się w dusznych od emocji relacjach bohaterów powieści.