Śmiała wizja państwa, w którym nie ma żadnego systemu sądowniczego. „Sprawiedliwość” wymierza społeczeństwo w telefonicznym głosowaniu. Oskarżony spędza siedem dni w siedmiu różnych celach z monitoringiem, nie zabiera głosu, natomiast o jego czynie deliberują goście telewizyjnego show „Dzwoń po sprawiedliwość”. Twórcom programu zależy na jak największej oglądalności, co jakiś czas zachęca się widzów do wysyłania esemesów o treści „Śmierć” lub „Życie” Straszne, prawda? Twórcy systemu twierdzą, że jest on sprawiedliwy. Tyle tylko że w społeczeństwie podzielonym na ubogich i bogatych, tylko tych drugich stać na szafowanie ludzkim życiem. „Najpotężniejszą rzeczą w świecie jest władza. Ktoś, kto ją ma, może robić, co zechce”.

Celebryta Jackson Paige został zastrzelony. Policja na miejscu zbrodni zastała Marthę, która od razu przyznała się do winy. Z miejsca trafiła do celi, gdzie oczekuje na wyrok. Publiczność z telefonami w ręku szybko ją osądziła, a telewizja natychmiast okrzyknęła „nastoletnią zabójczynią”. Nikt szukał dowodów, nie pytał o motywy i o to, czy dziewczyna przypadkiem kogoś nie kryje.

Brytyjska autorka w tej dystopijnej powieści ostro krytykuje media, pęd za popularnością, komercjalizacją, za rosnącymi słupkami oglądalności za wszelką cenę. Zwraca uwagę, jak łatwo jest manipulować ludźmi za pomocą współczesnych narzędzi. Na szczęście są jeszcze książki. A jak słusznie zauważył Janusz L. Wiśniewski, „ludzie kulturalni i oczytani nie poddają się manipulacjom”.