Rodzina Lucy Lum na pozór wydaje się być typową
chińską rodziną, która mieszka w wielokulturowym
Singapurze. W jednym domu żyją dziadkowie,
rodzice, ich rodzeństwo, gromadka dzieci
oraz służba. Nie cierpią niedostatku, czy głodu,
a jednak nie jest to szczęśliwa rodzina i daleko jej
do normalności. W rodzinie twardą ręką zarządza
wszystkim i wszystkimi babka autorki – Popo. Nie
liczy się ona ze zdaniem innych członków rodziny.
Faworyzuje jedynie córkę, matkę Lucy oraz wnuki,
zaś zięcia, mimo, że utrzymuje całą rodzinę, poniża. Podobnie jest
z wnuczkami, które traktuje jako tanią pomoc domową. Sytuacja nie
zmienia się mimo wojny i japońskiej okupacji.

Lucy Lum w książce „Cierń Miasta Lwa” wspomina dzieje swojej
rodziny. Koncentruje się na skomplikowanych relacjach między rodzicami,
ale przede wszystkim próbuje po latach zrozumieć terroryzującą
krewnych babkę, przez którą – zdaniem autorki – na jej rodzinę spadły
liczne nieszczęścia. Ukochany ojciec popełnił samobójstwo, zaś część
rodzeństwa przepadła bez wieści.

Niesprawiedliwa struktura społeczna, okrucieństwo najbliższych
i zaburzone relacje między dorosłymi. Na szczęście Lucy Lum udało
się wyrwać z tego kręgu zła. Tylko czy takich pozytywnych przykładów
jest więcej? Miejmy nadzieję, że tak.