W 1942 roku podczas konferencji w Wannsee Niemcy opracowali plan eksterminacji Żydów, chociaż już kilka tygodni wcześniej rozpoczęto ich masowe uśmiercanie w obozie zagłady w Chełmnie. Konferencji przewodniczył wyskoki funkcjonariusz NSDAP Reinhard Heydrich i z tej przyczyny akcję określono jego imieniem. Zapisanym błędnie („Reinhardt”) przez… Heinricha Himmlera.

Komanda SS kierowały operacją w trzech ośrodkach: Bełżcu, Sobiborze i Treblince. W skład zespołu zajmującego się likwidacją Żydów na terenie Generalnego Gubernatorstwa wchodziło ok. 450 Niemców i Austriaków. Zostali oni zobowiązani do nieudzielania jakichkolwiek informacji na temat jej przebiegu, a w obozach obowiązywał zakaz fotografowania.

Metoda zabijania została opracowana na podstawie wcześniejszych niemieckich doświadczeń: „Eutanazji” niepełnosprawnych i chorych umysłowo, określanych jako „nieprzydatnych”. W akcji T-4 „terminowała” część personelu dokonującego ludobójstwa na Żydach. Przywożonych pociągami (zwykle w nieludzkich warunkach, w zatłoczonych wagonach towarowych). Kazano im zdeponować kosztowności i bagaż, następnie rozebrać się, po czym kierowano do komór gazowych (pod pretekstem kąpieli i dezynfekcji) i zabijano w ciągu około kwadransa gazem spalinowym bądź cyklonem B.

Wedle szczegółowego sprawozdania, w okresie od 1 kwietnia 1942 do 15 grudnia 1943 korzyści finansowe dla III Rzeszy wynikające z przejęcia przedmiotów i środków finansowych należących do Żydów wyniosły 178,7 mln marek.

Wartość mienia zagrabionego ludności żydowskiej była w rzeczywistości znacznie wyższa, gdyż zestawienie nie obejmuje własności ofiar, którą zatrzymali dla siebie członkowie sztabu akcji, esesmani oraz funkcjonariusze administracji cywilnej – brzmi konkluzja wnikliwej dysertacji Stephana Lehnstaedta – niemieckiego historyka.