Dwujęzycznie wydany zbiór wierszy Jovicy Djurdjicia „Kiša i vlati –
Deszcz i źdźbła” to pierwsza w Polsce książka tego utalentowanego poety
z Serbii. Starannie wydany, ładnie opracowany graficznie tom ukazuje
się w „Bibliotece Poetyckiej” pod redakcją Maryli Siwkowskiej-Łatuszyńskiej
i jest translatorskim dziełem Grzegorza Łatuszyńskiego, niezmordowanego
w popularyzacji poezji krajów byłej Jugosławii.

Djurdjić urodził się w roku 1949 w Glogovicy, studiował w Rijece,
wydał kilkanaście zbiorów wierszy. Pisze nie tylko wiersze, ale
również opowiadania dla dorosłych i utwory dla dzieci. Jest dwukrotnym
laureatem przyznawanej w Rijece nagrody literackiej Drago
Gervais.

W zbiorze „Deszcz i źdźbła” – na okładce reprodukcja przepięknego
pod względem kolorystycznym obrazu Any Tešović, zaś w środku
książki portret poety pędzla Mladena Andelkovicia – na pierwszy plan
wysuwają się przede wszystkim sonety, którą to formę Djurdjić uprawia
wręcz mistrzowsko, ze swobodą i z polotem. W jednym z nich, zatytułowanym „Pisanie wiersza” czytamy: „Myśli, kiedy się w słowa obleką,/
Zanim wyblakną, zanim zwietrzeją, / Przychodzą same, nie szukasz
daleko –/ W wiersz się ułożą brzemienne ideą”. Ozdobą tomu są jednak
wiersze miłosne i erotyczne: „Ukochana”, „Oczy mojej ukochanej
gdy mnie żegna”, „Geografia ciała”, „Morze jest takie młode”. Bez dwu
zdań, Jovica Djurdjić to poeta ze wszech miar godny naszej uwagi.