„Kochana! Agusiu! Całuję Cię Twoja Esperalda… Twoja Cyklistka Pacyfistka…
Twój Plafon rokokowy… Twój Wieniawa Krótkoszowski…
Całuję Cię Pralka Frania… Bania bez Hani…” Tak zaczyna i kończy
Hanna Bakuła niektóre swoje listowne „rozmowy” z Agnieszką Osiecką
jeszcze przez wiele lat po śmierci poetki. Zebrane w książce „Druga
dal. Nowe listy do Agnieszki Osieckiej” pokazują urywek świata, do
którego warto wkraść się choć na moment.

Czasem opowiadają o nagłym wspomnieniu, czasem przedstawiają
świat tu i teraz, czasem opowiadają o tym, co kryje się gdzieś w duszy,
w sercu, zawsze jednak pełne są oddania i poczucia bliskości. Zawsze
napisane z lekkością i po ostatnią kropkę nasycone humorem. I zawsze
z tą samą czułością – czy to w listach, które pisała Hanna Bakuła czy też
w tych, które znalazła w pudełku z napisem „Agusia”.

Ile znaczyć musi w życiu człowieka ktoś, że po jego śmierci myśl
stale trzyma obraz tej osoby żywo i realnie. Jak ważny jest człowiek
dla człowieka…

W tych listach intymnie i zabawnie maluje się wzajemna relacja między
kobietami, tak silna, że wciąż żywa w duszy Hanny Bakuły.

Bo to nie tylko książka z Agnieszką Osiecką w roli głównej. To bardziej
książka o tym, kim była w oczach bliskiej jej osoby.

Świetnie napisane teksty wciągają do świata ważnych relacji, i tych
zabawnych i tych poważnych przeżyć. Zwłaszcza, że uzupełnione są
bogatym zapleczem fotografii. Dzięki tej książce nie tylko można śmiać
się do łez, ale przy okazji poczuć się bliżej czegoś wyjątkowego, co
może połączyć dwie dusze. Nie trzeba, a nawet nie radziłabym, czytać
tej książki od deski do deski. Wystarczy od czasu do czasu zajrzeć
i wybrać jeden list, a później przeczytać go tak, jak czyta się wiadomość
od dobrego przyjaciela, którego nie widziało się od wielu lat, a jednak
wciąż się tęskni i pamięta.