Chociaż „Napad na bank to prawdziwy narkotyk”, jak zapewnia siedemdziesięciodziewięcioletnia Märtha, to już ostatnie – po „Seniorzy w natarciu” i „Pożyczanie jest srebrem, a rabowanie złotem” – spotkanie z szajką dziarskich emerytów, którzy zabierają bogatym, żeby wspomóc biednych. Najmłodsza z szajki – Stina – ma siedemdziesiąt siedem lat, a najstarszy Grabi – osiemdziesiąt cztery, ale balkoniki, sztuczne szczęki, rozruszniki serca i protezy biodrowe czy skoki ciśnienia to nie dla nich. Skoki, owszem, ale na banki, muzea i bogatych mafiosów, którzy nie płacą podatków i w ten sposób okradają chorych i starych! A my przecież lubimy czytać, że słabsi potrafią pokonać silniejszych.

Tym razem napadają na bank… śmieciarką i do tego w maskach Eltona Johna, Brada Pitta, Margaret Thatcher i Luciano Pavarottiego. Zaczyna się dramatycznie, bo śmieciarka zostaje utopiona w basenie sąsiada wraz z wielkim łupem. Märtha i jej przyjaciele są o krok od wpadki. Później szantażuje ich mafia. I tym razem wychodzą cało z opresji, bo starsza pani potrafi przywalić torebką w krocze tak, że facet nie może chodzić przez kilka dni. Otwierają restaurację z szybkimi randkami i potańcówkami. Cel uświęca środki, więc Märtha i jej przyjaciele, chcąc „przywrócić stary, dobry ład społeczny, który skończył się w latach osiemdziesiątych”, pomagać ludziom, którzy ledwo wiążą koniec z końcem, zapolują na prawdziwych przestępców – oszustów podatkowych. Szykują więc kolejny skok na szczwanych miliarderów i mafię we francuskim Saint-Tropez… Są tak bezczelni, że musi się udać! Zarażają optymizmem, bo „trzeba cieszyć się życiem, dopóki można!”.

Powieści Ingelman-Sundberg to znakomity antydepresant i poprawiacz humoru. Ciepła, zabawna, zwariowana powieść emerycko-łotrzykowska z przymrużeniem oka.