Pojawienie się młodszego rodzeństwa może być czasem problemem dla starszego dziecka, które czuje się zazdrosne, sfrustrowane, nawet odrzucone. Autorka daje pozwolenie na takie uczucia, mówiąc, że jest to normalne w nawet najbardziej kochającej się rodzinie. W książce występuje grupa dzieci w wieku przedszkolnym, które wymieniają się doświadczeniami. Właśnie Mirze niedawno urodził się brat i dziewczynka opowiada o tym wydarzeniu rówieśnikom. Okazuje się, że Paweł ma starszą siostrę, tak jak Hania, która chwali się również młodszym bratem, a Amelia ma dwoje młodszego rodzeństwa. Bartek zaś nie posiada rodzeństwa, tak jak Lilka i Tomek. Mira czuje się osamotniona, ponieważ widzi rodziców nieustannie zajętych bratem i zwierza się swoim przedszkolnym przyjaciołom: „ciągle muszą coś robić: zmieniać pieluchy, karmić, przebierać, kołysać, przytulać i martwic się, że dziecko znów za długo płacze. Dla mnie już nikt nie ma czasu. To okropne!”. Dzieci, które znają ten ból, tłumaczą Mirze, że to normalne, że z każdym człowiekiem jest podobnie, bo każdy kiedyś był niemowlakiem. Autorka dopowiada, że niemowlaki trzeba wszędzie nosić, bo nie potrafią chodzić, nie potrafią mówić. Pomagają sobie płaczem i krzykiem, najczęściej wtedy, kiedy są głodne. Mira, mimo trudności z zaakceptowaniem nowej życiowej sytuacji, potrafi jednak dostrzec, że brat jest słodki. A kiedy przyjdzie moment, że przyniesie Jakuba do przedszkola, nawet Tomek, który wywyższał się swoim jedynactwem, poprosił o potrzymanie Jakuba na rękach. Wkrótce okaże się, że i Bartek będzie miał rodzeństwo.

Książka w przystępny sposób pokazuje starszym dzieciom, że pojawienie się młodszego rodzeństwa nie musi być katastrofą, a wręcz przeciwnie, to fajna sprawa. Zaś trudności są wpisane w codzienność. Kiedy jednak ludzie się kochają, zawsze można dojść do porozumienia. Książka ukazała się w serii „Ja i Moje Emocje” i zachęca rodziców oraz dzieci do rozmów na temat relacji panujących w ich rodzinach.