Gorzej być nie może? Czyżby? Niezapomniana Kate Reddy z bestsellerowej „Nie wiem, jak ona to robi” sprzed szesnastu lat, rocznik 1967, starsza o niespełna dwie dekady, teraz dobija pięćdziesiątki, ale werwą i pomysłami bije na głowę niejedną trzydziestolatkę. Zresztą nie ma wyjścia, skoro po siedmioletniej przerwie wraca na rynek pracy. Analityk rynków finansowych dokonała analizy rynku pracy dla czterdziestodziewięciolatek i… została szukającą pracy atrakcyjną 42-latką. Kate zostanie kłamczuchą, ale przynajmniej na etacie. W bezwzględnym świecie mężczyzn, w którym panuje dyktatura bezczelności i młodości Kate dobija konkluzja: „Jestem najstarszą osobą w całym tym budynku”. I dręczą ją myśli „o tych wszystkich hormonach, które znikają z mojego ciała niczym fala odpływu i pozostawiają mnie wyjałowioną i suchą”. Na szczęście na ratunek przychodzi koleżanka, który wysyła jej plastry z testosteronem. Życie nie raz jeszcze zaskoczy Kate. Richard, uzależniony od rumianku mąż o nogach gładszych niż tajscy transwestyci, szykuje dla niej niespodziankę, wobec której zblakną pytania: „Co to jest popęd płciowy?” oraz „Kiedy ostatnio uprawialiśmy z Richardem seks?”. A na horyzoncie pojawi się dawna miłość…

Nieskomplikowana, pikantna, bezpretensjonalnie zabawna, napisana z lekkością, choć do bólu życiowa, dostarcza solidnej porcji rozrywki. Bardzo przyjemny reset. A im bliżej menopauzy, tym bardziej śmieszy i wzrusza. Zalecana przy lampce wina. Drogie panie, my wcale nie musimy być idealne! – przekonuje nas Pearson, a my jej wierzymy.