Świetnie napisany reportaż ukazujący mniej znaną stronę wyspiarskiego kraju. Autorzy docierali w trudno dostępne miejsca, przedzierali się przez bagna, rozlewiska, czasem był to katorżniczy marsz przez dżunglę, nie raz w strugach deszczu, nocleg wśród komarów i innych insektów. Nazywali takie warunki hotelem miliongwiazdkowym, który „uczy pokory, szacunku do natury, zrozumienia, cierpliwości i odporności”. Znosili te niedogodności po to, by móc dotrzeć do ukrytych plemion, nieraz ostatnich strażników tradycji, zamieszkujących wioski Asmatów, Korowajów czy Dani. Przyświecał im cel, by być jak najbliżej dzikich i oddalonych od cywilizacji zakątków Indonezji.

W tak trudnych warunkach najważniejszy jest dobry przewodnik, który będzie potrafił jak najpełniej przybliżyć ten nieznany świat. Im się udało. Nanang był doskonale obeznany w zwyczajach odnoszących się do świata duchów, nieodkrytej sztuce, która wzbudza zachwyt, wierzeniach, a nawet języku różnych plemion zamieszkujących Papuę Zachodnią. Wśród nich są tacy, którzy do niedawna myśleli, że są jedyni na świecie. Niestety, jak wyznaje Nanang ze smutkiem, wiele krzywdy indonezyjskim ludom wyrządzili misjonarze, którzy zajmowali się ich „cywilizowaniem”, czyli najczęściej budując im domy. Nie pokazano natomiast tym ludziom, jak żyć w naszym świecie, jak zarabiać. Innym grzechem jest też rozpowszechnianie nieprawdziwych informacji na temat kanibalizmu, które wynikały m.in. z poszukiwania taniej sensacji („a najgorsze, że zaczęli ten proceder sami misjonarze” – mówi z rozgoryczeniem przewodnik). Dziewiczej Indonezji zagraża też degradacja środowiska, postępująca i nieprzemyślana eksploatacja złóż naturalnych, przemysł. Jednym słowem człowiek.

Kraina rajskiego ptaka to jedno z najciekawszych miejsc na świecie, ale ukaże swe oblicze tylko mądrym odkrywcom, takim jak Alicja Kubiak i Jan Kurzela. Ich książkę (mimo potknięć językowych) czyta się zajmująco.