Enigmatyczny autor (brak w stopce książki personaliów tłumacza sugeruje jego polskość) obdarował czytelników solidnie udokumentowaną – historycznie, geograficznie i teologicznie – powieścią. Tytułowym bohaterem uczynił Heinricha Kramera, niemieckiego inkwizytora żyjącego na przełomie XV i XVI stulecia. W epizodach obcujemy z papieżem Sykstusem VI, cesarzem Fryderykiem II, Marcinem Lutrem i innymi osobistościami zapisanymi w dziejach.

Ta wytrawna proza, nosząca podtytuł „Kto pierwszy podpalił stos”, stanowi gatunkowy melanż. Historia zazębia się w niej z legendami, kryminał sąsiaduje z horrorem, elementy oniryczne korespondują z diariuszem. Kramer w tej książce nie jest li tylko okrutnym szwarccharakterem, jak zapamiętali go kronikarze. Pod lekkim piórem Adama Larda upodobnił się do postaci literackich wykreowanych przez Fiodora Dostojewskiego. To nie tylko zbrodniarz odpowiedzialny za setki spalonych na stosie osób (w pierwszym rzędzie pań) oskarżonych o czary, lecz inteligentny cynik przeżywający załamanie religijne.

Przykuwająca uwagę akcja toczy się dwutorowo. W przeszłości – ukazanej poprzez zapiski z dziennika Kramera – oraz współcześnie, gdy towarzyszy pewnemu czeskiemu naukowcowi pragnącemu zgłębić tajemniczy życiorys inkwizytora. Lekceważenie przez prozaika jedności czasu nie zakłóca bynajmniej toku narracji. Wciągającej – niczym trzęsawisko – od pierwszego akapitu. Emocje rosną z rozdziału na rozdział, zagadki się mnożą, atmosfera staje się coraz bardziej mroczna, zaś epilog jest zaskakujący i niejednoznaczny. Czego chcieć więcej…