Anglia początku XX wieku. Dokładnie 11 lutego 1910 roku. Na świat
przychodzi dziewczynka, ale zaraz umiera. Tego samego roku, tego
samego dnia, w tym samym domu, podczas tej samej śnieżycy przychodzi
na świat dziewczynka. Ta sama dziewczynka. Tym razem przeżywa.
Ale czy na pewno wszystko jest takie samo? W powieść „Jej
wszystkie życia” Kate Atkinson „czas wcale nie jest kolisty. Przypomina
raczej… palimpsest”. Tu śmierć staje się jednocześnie chwilą narodzin.
Ursula Todd, bo takie imię otrzymuje dziecko, będzie wielokrotnie rodzić
się i umierać.

Prawie 600 stron książki jest jak mgnienie dla czytelnika, który
postanowi zagłębić się w powieściowy świat. Trochę jakby zapadało
się w krótki, mocny sen, by po przebudzeniu długo nie móc zapomnieć
wrażenia sennego.

Pozorny chaos na początku opowieści, który może wynikać ze
specyficznej konstrukcji fabuły, wprowadza czytelnika w świat Ursuli,
która przecież też na początku nie rozumie, co się z nią dzieje i skąd
pochodzą dziwne obrazy, przebłyski przypomnienia w jej głowie.

Przeżywa ona swoje życie wielokrotnie. Od razu przychodzi do
głowy „Dzień świstaka” albo „Efekt motyla”, co pewnym stopniu jest
słuszne, ale… „Jej wszystkie życia”, to historia, która niesie z sobą powiew
świeżości. Porusza, zastanawia. Jest wypełniona po skrawki
słów emocjami i dzięki niej niepostrzeżenie wślizguje się w myśli czytelnika
refleksja.

Ale to też powieść o uważności, o postrzeganiu, o codzienności,
o znaczeniu szczegółów, na które zwykle nie zwracamy uwagi. Także
o dojrzewaniu do trudnych decyzji i ponoszenia konsekwencji za swoje
czyny. To historia o poznawaniu samego siebie. A do tego kolejnym plusem
jest ciekawie zbudowane tło historyczno-społeczne. Tę powieść po
prostu warto przeczytać, tak jak – pisze autorka – „trzeba po prostu żyć.
Nigdy nie zrobimy tego jak należy, ale zawsze można próbować”.