Kolejna znakomita książka wziętego reportera, specjalizującego się w tematach retro. Vide: „Sześć pięter sukcesu” – monografia Domu Towarowego braci Jabłkowskich, protoplasty dzisiejszych galerii handlowych, „Elegancki morderca” – biografia Władysława Mazurkiewicza, bodaj pierwszego w naszym kraju seryjnego zabójcy, tudzież „Żeby nie było śladów” – opowieść o życiu i śmierci Grzegorza Przemyka oraz o jego oprawcach. Cezary Łazarewicz tym razem bierze pod mikroskop Ritę Gorgonową, bohaterkę, kto wie czy nie najgłośniejszego procesu w dziejach rodzimej kryminalistyki.

Zajmująca – od pierwszego akapitu po ostatni – narracja toczy się dwutorowo. Autor wnikliwie omawia rozmaite hipotezy dotyczące przebiegu tajemniczego morderstwa Lusi Zarembianki w podlwowskich Brzuchowicach grudniowej nocy 1930 roku, skrupulatnie relacjonuje śledztwo, detalicznie rekonstruuje przebieg dwóch rozpraw sądowych, podczas której oskarżonej bronili najwybitniejsi przedstawiciele palestry międzywojnia: Maurycy Axer oraz Mieczysław Ettinger, wreszcie przedstawia rezonans społeczny „sprawy Gorgonowej”, którą – bez krzty przesady – żyła niemal cała Polska.

W części drugiej Łazarewicz opisuje dalsze losy skazanej. Zwolniona z więzienia na skutek amnestii ogłoszonej wraz z wybuchem II wojny światowej, podczas okupacji niemieckiej utrzymywała się z handlu, często zmieniając adresy. W 1945 roku jej ślad urywa się na tak zwanych Ziemiach Odzyskanych. Dziwi, że nie usiłowała skontaktować się z córkami. Obie żyją do dziś, lecz z uwagi na biegunowo odmienne postrzeganie rodzicielki, nie utrzymują wzajemnych relacji.