Biały mazur wieńczył w dawnej Polsce bale karnawałowe. Czy zatem tak właśnie brzmiący podtytuł tej zbeletryzowanej narracji biograficznej, dotyczącej kto wie czy nie najbardziej znanego rodu artystycznego w Polsce, można odczytywać jako pożegnanie Joanny Jurgały-Jureczki z klanem Kossaków? Śmiem wątpić. Wprawdzie urodziwa pisarka zaczerniła już niemało papieru zdaniami na temat Zofii Kossak-Szczuckiej, primo voto Szatkowskiej, Wojciecha Kossaka i jego córek Marii Jasnorzewskiej-Pawlikowskiej oraz Magdaleny Samozwaniec, lecz do opisania pozostał przecież jeszcze nestor familii – Juliusz. No i nie można zapominać o – mówiąc eufemistycznie – jego niesfornych wnukach. Jerzym i Teresie. Autorka zaledwie ich w swej najnowszej publikacji przedstawia. Ale jestem przekonany, że zechce zgłębić te postacie, wokół których narosło tyle mitów. Nie wątpię, że związana emocjonalnie z opisywanymi – co czuje się, czytając kolejne akapity – pozostanie wierna zasadzie: „Amicus Plato, sed magis amica veritas”.