Książka autorstwa siostrzanego tandemu przynosi portrety dziesięciu niepospolitych, chociaż częstokroć zapomnianych, pań. Między innymi Wandy Telakowskiej, cenionej plastyczki i pionierki polskiego designu. W okresie okupacji pracowała jako nauczycielka liternictwa i technik reklamy w liceum handlowym im. Roeslerów. Po wojnie założyła w Warszawie Instytut Wzornictwa Przemysłowego, gdzie pracowała niemal trzy dekady. W ostatnich latach życia utraciła wzrok, ale wciąż była czynna zawodowo.

Czytamy też o Zofii Katarzynie Chomętowskiej, de domo Druckiej-Lubeckiej, primo voto Czechowicz-Lachowickiej. Od 1928 roku fotografowała aparatem małoobrazkowym Leica. Zdjęcia publikowała m.in. w tygodniku „Świat” i wystawiała na wielu wystawach w kraju i za granicą. Wraz z Tadeuszem Przypkowskim była fotoserwisantką wystawy „Warszawa oskarża” (1945 r.) – pierwszej powojennej polskiej ekspozycji fotograficznej pokazywanej w warszawskim Muzeum Narodowym, w innych miastach kraju oraz w kilku stolicach. Negatywy zdjęć, ocalone i wyniesione z Powstania Warszawskiego, autorka podarowała Muzeum Warszawy. W roku 1947 Chomętowska obawiając się szykan od Polski Ludowej (wytykano jej już arystokratyczny rodowód), wyjechała najpierw do Wielkiej Brytanii, a potem Argentyny, gdzie aktywnie uczestniczyła w życiu Polonii, lecz po aparat fotograficzny sięgała z rzadka.

Fotografiką parała się też Julia Pirotte, bodaj najbardziej enigmatyczna z opisanych. Kim była konkretnie? Odpowiedź znajduje się w książce.