Ascetyczna okładka z mocnymi rysami i podtytuł: „Historia moich blizn” całkowicie wyjaśniają temat powieści. Gabi zaczęła się ciąć od śmierci dziadka. Choć nie było między nimi idealnie, tylko on ją rozumiał. Smutek po utracie bliskiej osoby zakorzenił się głęboko w sercu. Z matką nie potrafiła się porozumieć, wieczne pretensje, niedopowiedzenia. Przyjaciół nie chciała dołować swoimi problemami, bała się, że się od niej odsuną. A oni, choć zauważyli, że dziewczyna się zmieniła, że ma rany wskazujące na samookaleczenie, nie wiedzieli jak jej pomóc.

Powieść pozwala zrozumieć powody, którymi kierują się osoby zadające sobie ból. Jak wyjaśnia autorka, choć „Krzywda” to opowieść fikcyjna, inspiracją do jej napisania były własne doświadczenia z pracy w szkole oraz przeprowadzone badania. Bardzo dokładnie przygotowywała się do tego, by móc pomagać tym, którzy uciekają się do samookaleczenia.

Niezwykle prawdziwa, niewiarygodnie autentyczna powieść, do przeczytania nie tylko przez nastolatków, wiele daje do myślenia rodzicom. Tej autorce można zaufać, to wspaniały przykład mądrej i wartościowej literatury. Warto sięgnąć po inne wydane w Polsce jej książki: „7 dni” i „Zadurzenie”.