Poszerzone, rozbudowane i uzupełnione wydanie
publikowanego już dwukrotnie wcześniej przenikliwego
kompendium-przewodnika po polskiej
literaturze XX wieku. Dlaczego od 1939 roku?
Ano, dlatego że rok ten stanowi zdaniem autor
cezurę – moment, kiedy dotychczasowy świat
runął w gruzy, praktycznie przepadł bezpowrotnie.
Kształtująca się natomiast w czasie wojny
nowa estetyka i jakość kultury nie zamyka się
jedynie w latach jej trwania, lecz sięga dalej, rzutując
na kształt całej praktycznie literatury powstającej później, praktycznie
po dziś dzień.
Swój pogląd profesor Burkot udowadnia wywodząc treści, formę

czy archetypy powojennej twórczości z wielonurtowej choć połączonej
cechami wspólnymi poezji i prozy czasów wojny. Zauważa rysujące się
już wówczas zjawiska, które poprzez rodzący się układ polityczny stały
się odrębnymi, niekiedy niesłusznie marginalizowanymi. Ale nie tylko.
Pisze też o kontekstach kolejnych wielkich przemian, punktów zwrotnych
tak w samej literaturze, jak i warunkującym ją życiu społecznym
czy gospodarczym. Często cytuje przy tym wymieniane utwory, pomagając
wejść weń głębiej.
Nowość wydania stanowi stworzona od podstaw część dotycząca

literatury po 1989 roku. Tutaj też Burkot analizuje i systematyzuje poszczególne
zjawiska. Pozostawia jednak znacznie więcej kwestii otwartych,
i słusznie, bo to jest wszak wciąż temat do dyskusji.
Najbardziej jednak cieszy fakt, iż podane tu rozważania krytyczno-

-historyczno-literackie pochłania się z przyjemnością i zrozumieniem.
To, że ich forma nie wymaga wnikania w wysublimowane terminy czy
żargon. W ten sposób wędrówka po literaturze staje się przyjemnością.
Taką, jaką być powinna.