Autorzy zostali określeni na okładce jako światowej
sławy eksperci od stosunków międzyludzkich.
Mają w dorobku serię książek o takich tytułach jak
choćby ten: „Dlaczego mężczyźni nie potrafią robić
dwóch rzeczy równocześnie a kobiety na moment
nie przestają gadać”. Niepoważna forma, która ma
przyciągać, mnie na przykład zniechęca, bo sugeruje,
że treść jest równie niepoważna.

To jest już dzisiaj wiedza potoczna, że znaczna
część, większość komunikacji między ludźmi odbywa
się poza samą werbalną treścią wymienianych komunikatów słownych.
Ma to być aż 80 proc., ale nie wiadomo, dlaczego nie 85 albo 57. Ani jak
to zostało wyliczone. Tak czy owak, kiedy gadamy z kimś przez komunikator
internetowy mając do czynienia z gołym tekstem, przekazujemy
i odbieramy najpewniej aż kilkakrotnie mniej informacji niż wtedy, kiedy
mamy do czynienia z człowiekiem całym. Całym to znaczy z barwą, dynamiką,
natężeniem i melodią jego głosu, mimiką twarzy i spojrzeniem,
sylwetką i ruchami ciała, gestykulacją. Do tego dochodzi zapach, ubiór
i fryzur, gadżety (okulary, sygnet i apaszka itd.), oraz sposób zachowania
w całości. Niemal o tym wszystkim, obszernie i szczegółowo traktuje ta
książka. A ponadto o tym na przykład, jak radzimy sobie z przestrzenią
osobistą i terytorium wokół nas, jak się to wyraża choćby przy siadaniu
do stołu. I jak „grać” ciałem na przykład podczas rozmowy kwalifikacyjnej
do nowej pracy albo w negocjacjach handlowych.

Po kolei, obszernie i zajmująco, przedstawiane są poszczególne „litery”
mowy ciała, potem „słowa”, „składnia” i całe „zdania”, wypowiedzi…

Mowa ciała robi swoje nawet jak o tym nie mamy bladego pojęcia.
Choć momentami książka rozśmiesza autorytatywnością stwierdzeń serio
typu: oto powody dla których kobiety najpierw nakładają lewy ręka
płaszcza a mężczyźni na odwrót… U mnie w stadle jest akurat odwrotnie
i teraz nie wiem co zrobić…