Ich pierwszą wspólną publikacją były „Banany z cukru pudru”, w której znalazły się wspomnienia mieszkańców warszawskiego osiedla Miasto Ogród Sadyba. Za namową autorek zgodzili się oni przytoczyć epizody ze swoich młodych lat i udostępnić fotografie, rysunki, fragmenty pamiętników, by pokazać młodszym pokoleniom tamten świat. Tym razem obie panie zebrały okruchy wspomnień wśród ludzi urodzonych przed drugą wojną światową, którzy wychowywali się na Skalnym Podhalu. Podpytywały, słuchały, zapisywały i fotografowały. Otwierają przed czytelnikami drzwi do świata, którego już nie ma. Niesieni opowieściami zapominamy o rzeczywistości, która nas otacza. A może lektura wywoła u niektórych tęsknotę za minionymi czasami, gdy czytano przy świetle lampy naftowej, spano na siennikach wypełnionych słomą i beztrosko biegało się boso po lesie?

Jedna z opowieści przyniesie rewelację, myślę że dla wielu zaskakującą, że „nie ma owiec jednakowych, każda jest inna. Chłopy to poznają trzy pokolenia i po jakiej matce, i po jakiej babce, i po jakim baranie”, z kolei z niedowierzaniem czytamy „bardzo lubiłem szkołę, bo to jedyna rozrywka kulturalna była”. Dojmujące są wspomnienia związane z biedą, zwłaszcza na przednówku, a bardzo bolesne te związane z wybuchem drugiej wojny światowej. Interlokutorzy opowiadali o swoim dzieciństwie, zwyczajach, zabobonach i życiu codziennym.

Barbara Caillot Dubus i Aleksandra Karkowska opowieści przeplotły starymi zdjęciami z rodzinnych albumów i współczesnymi  portretami swoich rozmówców. Autorkom przyświeca jasny cel: „Dajmy młodym inspirację do rozmów ze starszymi, którzy poczują się potrzebni. Przerzućmy kładkę między pokoleniami. Dbajmy o pamięć, ona jest przyszłością przeszłości”.