Jeśli miałabym wymienić pisarkę, która zahipnotyzowała mnie za pomocą słów, bezgranicznie omotała mnie swoimi powieściami, którą czytałabym obsesyjnie, to jest nią Elena Ferrante. Włoska wirtuozka pióra, która skrywa się za pseudonimem od 1992 roku. Jak zdradza wydawca, podobno sporo wiadomości o sobie przemyca w powieściach, stąd insynuacje, że pochodzi z Neapolu, wyszła za mąż i została matką. O tym w końcu są jej książki z tzw. cyklu neapolitańskiego: „Genialna przyjaciółka”, na podstawie której powstał serial na HBO oraz „Historia nowego nazwiska”, „Historia ucieczki” i Historia zaginionej dziewczynki”. Znakomicie przyjęta została też jej powieść „Córka”.

„Obsesyjna miłość” to podobno jej debiut literacki. Jest bardzo kobiecy, ale w tym sensie, ze zwrócony w kierunku świadomości własnej płci, relacji matki i córki, wreszcie przemocy domowej. Ferrante porusza najczulsze struny duszy, pisze tak, jakby świata za chwilę miało nie być, zostają tylko nasze relacje z bliskimi. Niepokojąca, świeża, warta uwagi.