Lato roku 1945. Ośmioletni autor tych wstrząsających wspomnień zakrada się do pociągu jadącego z Syberii na zachód. Tym samym rozpoczyna podróż, której kres stanowi jego rodzinne miasto, zaś celem jest odnalezienie rodziców. Gdy miał dwa lata, zostali aresztowani jako wrogowie ludu. Eduarda skierowano do kolejnych przytułków, gdzie wychowano go – zgodnie z dyrektywami Makarenki – na janczara komunizmu. Dziecko okazało się jednak zaskakująco impregnowane na sączącą się zewsząd ideologię. A gdy usłyszało o amnestii – ogłoszonej z powodu zakończenia II wojny światowej – czmychnęło z sierocińca, zasilając szeregi bezprizornych. Koczargin przez sześć lat przemierzał wzdłuż i wszerz terytorium sowieckie. Koleją, ciężarówkami,wozami, najczęściej pieszo. Na szlaku napotykał reprezentantów charakterystycznych typów epoki: żołnierzy powracających z wojny, oswobodzonych łagierników, żebraków, trampów, a nawet handlarzy haszyszu – ponieważ ten właśnie narkotyk był z Związku Sowieckim najłatwiej dostępny. Podróże kształcą, więc chłopak nie tylko poznał geografię i przyrodę ojczystą, lecz także nauczył się zaradności i przebojowości. Spał, gdzie popadło, jedzenie kradł albo na nie zarabiał sprzątaniem, zmywaniem, pomocą w polu i na budowie. Z czasem poznał sztukę. Zrazu tatuażu, potem metaloplastyki. Tę ostatnią wykonując z drutu – nierzadko kolczastego – konterfekty Lenina i Stalina! Gdy nastała odwilż, nadrobił edukację i został cenionym scenografem. A poszukiwania rodziców zakończył sukcesem połowicznym. Syberyjskie zesłanie przetrwała jedynie matka, ojca rozstrzelano z uwagi na „zainteresowania cybernetyczne”.