Starszym czytelnikom tytuł książki może przypominać głośny włoski film z 1976 roku zatytułowany „Odrażający, brudni i źli” (po włosku– „Brutti, sporchi e cattivi”), którego reżyserem był Ettore Scola. Można z dużą dozą wyobraźni przyjąć, że para autorów książki mogła skierować do czytelników tylko bardzo metaforyczne przesłanie, jeżeli rzeczywiście myślała o odwołaniu się do tego dawnego obrazu, bo filmowa opowieść traktuje o typowej wielopokoleniowej włoskiej rodzinie, zamieszkującej rozpadający się barak w slumsach na obrzeżach Rzymu. A w powieści – zgodnie z jej tytułem – bohaterowie są zamożni i zadbani, chociaż równie, ale może nawet bardziej perfidni jak ich wyimaginowani poprzednicy.

Uznany europejski pisarz i scenarzysta oraz jego polska współautorka stworzyli barwny, chociaż nie zawsze kolorowy portret trzech cudzoziemców mieszkających i pracujących w Polsce, korzystających przy tym ze wszystkich pożytków takiej sytuacji i pogardliwie traktujących całe swoje lokalne otoczenie. Ich partnerkami są piękne Polki, których charaktery piękne już nie są. Prowadzona z dużą werwą narracja ukazuje nam niekończące się zwroty akcji, zamieszania i konflikty, ale przecież właśnie o to chodzi w dobrej powieści obyczajowej. Język jest sprawny, często dosadny, jak chociażby w pięknym stwierdzeniu, że jednej z bohaterek „błona dziewicza ciążyła jak kamień u szyi”! Czasem język ten jest bardziej poetycki, gdy czytamy, że „wielkie niebieskie oczy błyszczały niczym Adriatyk o zachodzie słońca”, co trochę brzmi jak product placement włoskiego biura podróży.

Z pewnością powieść jest ciekawym zapisem obyczajów w naszych czasach, gdy – pomimo lekceważącego stosunku zagranicznych bohaterów do polskiej rzeczywistości i do naszych rodaków – warunki życia w Polsce coraz bardziej dorównują warunkom zachodnioeuropejskim. Dlatego po latach zapis ten może stać się interesującym świadectwem epoki, do którego będą wracać zarówno czytelnicy, jak i profesjonalni badacze przeszłości.