Najnowsza praca Roberta Barkowskiego historyka mediewisty, specjalizującego się w dziejach Słowiańszczyzny, wieńczy tetralogię, w ramach której ukazały się takie tytuły jak: „Słowianie połabscy. Dzieje zagłady”, „Połabie 983” i „Krucjata połabska 1147”.

Lista kolejnych władców nie tylko przybliża losy plemion – Serbołużyczan, Wieletów, Obodrzytów – zaginionych w pomroku dziejów, lecz także ukazuje główny powód ich upadku. Było nim odrzucenie chrześcijaństwa i hołdowanie pogaństwu. Na nic zatem zdała się olbrzymią przewagę Połabian nad sąsiadami. Nadto brakło pośród nich charyzmatycznych i dalekowzrocznych przywódców, o mężach stanu nie wspominając. Kudy im było do naszego Mieszka I, króla Węgier – Stefana, tudzież czeskich Przemyślidów.

Wiele plemion słowiańskich dotarło za Odrę. Reprodukowane w publikacji mapy precyzyjnie pokazują, dokąd dotarli, poszukując żyznej ziemi, rybnych akwenów oraz obfitujących w zwierzynę i runo lasów. Osiągnęli brzeg Łaby, skąd sukcesywnie wypierali ich Germanie, niekiedy przy współudziale Wikingów.

Pozostałości Połabian znaleźć można na Łużycach, w Meklemburgii oraz na Rugii. Jak również językach (niemieckim i polskim) oraz mitach i klechdach.