Janusz Adam Kobierski należy do zakonu księży poetów, na których czele stali przed laty Jan Twardowski i Janusz Stanisław Pasierb, a który współtworzą dzisiaj m.in. Jan Sochoń czy Alfred Marek Wierzbicki. Jednak literek „ks.” na okładce jego zbioru wierszy „Pole widzenia” próżno szukać i nie bez przyczyny, jak się domyślam. Wszak poeta, który akurat jest z zawodu lekarzem, bądź uprawia profesję inżyniera, nie poprzedza swojego nazwiska na okładce wydawanych właśnie książek z wierszami literkami „lek. med.” czy „inż.”. Publikując tom poezji bez tej informacji „ks.”, Janusz Adam Kobierski daje nam do zrozumienia, że jego poezja to nie tylko poezja religijna czy ściślej: katolicka.

Oczywiście temat religijny jest jednym z podstawowych tematów tej liryki, lecz nie jedynym. Obok wierszy takich, jak „Sensus fidei”, „In excelsis”, „Żyć Biblią”, „Quo vadis” czy „W cieniu Słowa”, znajdujemy w książce wiersze o przemijaniu życia i świata, o własnych słabościach poety, o nadciągającej nieuchronnie starości. Mam tu na myśli zaprawdę świetnie napisane utwory w rodzaju „Każdej chwili”, „Głosów” czy „Drogi”. Bohaterem jednego wiersza może być biblijny król Dawid, drugiego – zmarła przed laty matka, odwiedzająca syna we śnie.

Kobierski gra na wielu strunach, zarówno na tych wysokich, jak i na tych niskich. Jest poważny, kiedy trzeba, jest zabawny, kiedy może. Co najważniejsze, posiadł umiejętność mówienia o wszystkich sprawach już to codziennych, już to odświętnych w sposób jasny i przyjazny dla czytelnika: jak w lirycznym żarcie zatytułowanym „Tivoli”, jak w złożonych pół żartem, pół serio „Życzeniach noworocznych dla Pana Boga”, jak w filozoficznej refleksji na temat cyfry „Zero”. Nie ulega wątpliwości, że poetycki głos Janusza Adama Kobierskiego jest wyraźny i dobitny, brzmi spokojnie, ale i przekonująco.