Tom korespondencji Gibrana, w wyborze i adaptacji
Paulo Coelho, obejmuje lata 1908-1924. Ich
adresatką jest Mary Haskell, wieloletnia przyjaciółka
i mecenas artysty, „Prorok” powstał w dużej mierze
w wyniku wspólnych rozmów, a liczne odniesienia
do książki odnajdujemy w listach. Ich wieloletnia miłość
pozostała niespełniona, nie wykroczyła poza
sferę rozmów i pełnych namiętności listów. To zdumiewające,
że pisząc o małżeństwie, rodzinie, wychowaniu
dzieci, Gibran miał na ten temat mgliste
wyobrażenie. Można też odnieść wrażenie, że umyślnie unikał fizycznego
zbliżenia z Mary, pożądanie pchało go w kierunku pracy – „mamy za sobą
pięć długich lat głębokiego cierpienia, lecz były to bardzo twórcze lata”
– pisał w 1915 roku. Był samotnikiem i w samotności znajdował inspirację
dla swoich przemyśleń. Ożenił się dopiero jako człowiek schorowany, na
kilka lat przed wczesną śmiercią, z dziennikarką, która pisała jego biografię.
Mary wcześniej znalazła mężczyznę, który potrafił kochać ją nie tylko w listach.
Niespełnione uczucie tych dwojga zaowocowało jednak obszerną
korespondencją, której zaledwie niewielki wybór znalazł się w tomie opracowanym przez Paulo Coelho. A o tym jak ważna jest twórczość Gibrana
dla autora „Alchemika” łatwo się przekonać porównując ich książki.