Wiadomo nie od dziś, że opuszczenie domu, zwłaszcza w starszym wieku, to silne przeżycie. Jak traumatyczny ma ono potencjał niech świadczy fakt, że zaraz po stracie bliskiej osoby i rozwodzie przeprowadzka jest następna na liście wydarzeń stresogennych. Czasem jednak zmiana domu jest wyjściem z więzienia własnej przeszłości – i właśnie takie motto przyświeca głównej bohaterce, Edwinie, która wystawia swój dom na sprzedaż. Od spotkania z agentem nieruchomości zaczyna się opowieść o życiu kobiety, która w ścianach wielkiego gregoriańskiego domu spędziła pięćdziesiąt lat. Opowieść o jej dwóch małżeństwach i pogrzebanych nadziejach. Wędrówka po domu wyzwala wspomnienia. Wysnuwa się z niej gęsta opowieść o silnych więziach między rodzeństwem, w dodatku bliźniaczym, o trudach bycia macochą, o braku miłości. O dzieciństwie, z pozoru sielskim, w rzeczywistości naznaczonym cierpieniem, o egoizmie dorosłych. O nieumiejętności odnalezienia się w życiu, o zmarnowanym potencjale, o utopionym w używkach talencie. Wreszcie o winie, szukaniu wybaczenia i o niemożliwości jego uzyskania. O śmierci i nieradzeniu sobie z żałobą. O niechcianych, lecz determinujących całe dalsze życie wyborach. Robienie porządków przed przeprowadzką, wyrzucanie niepotrzebnego już balastu jest też podróżą w poszukiwaniu zapomnianych skarbów. Próbą zrozumienia własnego życia, a także życia własnych dzieci, która w końcu przynosi ukojenie, choć nieodzowne okaże się bolesne rozgrzebanie starych ran. Na szczęście jest też nadzieja łącząca pokolenia, i to ona ocala zarówno główną bohaterkę podejmującą decyzję o przeprowadzce, jak i czytelnika, który w cierpieniu, o którym czyta, widzi odbicie swojego własnego. Lektura gorzka, chwilami cyniczna, do bólu życiowa…