Od czasu „Zdążyć przed Panem Bogiem” Hanna Krall stała się zakładnikiem
„tematu na Żet” – jak określał tematykę jej reportaży Krzysztof
Kieślowski. Ucieszyło mnie zatem, że najnowsza proza tej autorki
dotyczy także czego innego. Urzekający stylistyczną wirtuozerią tom
wypełniają fragmenty listów do autorki pisanych przez jej męża i córki
oraz spisane przez pisarkę na przestrzeni czterech dekad migawki ludzkich
historii potwierdzające, że los jest bezkonkurencyjnym scenarzystą.
Wiele z tych opowieści mogłoby stanowić zaczyn fascynującej fabuły –
choćby przypadek aktora Stefana Martyki, lektora „Fali’49” – standardowej
audycji propagandowej polskiego radia z epoki bierutowszczyzny,
zastrzelonego przez antykomunistycznych konspiratorów.

Pełno w tej prozie apetycznych cytatów, na przykład z przypowiastek
Jerzego Putramenta:

„Czy Pani wie, co kształtuje klimat w Polsce? Trzy czynniki: niż
z wysp islandzkich, wielki wyż azorski i wyż znad niziny syberyjskiej.
Jutro jadę do Moskwy, zobaczyć, co z syberyjskim wyżem. Jak wrócę,
powiem pani, czy będę drukował pani książkę”.