Jean-Dominique Bauby urodził się w 1952 roku. Był dziennikarzem, redaktorem naczelnym „Elle”. Kochał swoją pracę i życie. W grudniu 1995 roku w czasie jazdy samochodem zaskoczył go wylew. Świadomość
odzyskał po miesiącu, ale była to świadomość zamknięta w sparaliżowanym ciele, jak w skafandrze. Jedynym zewnętrznym jej wyrazem była mrugająca jak motyl lewa powieka i nieznaczne poruszenie głową.
W takim stanie napisał książkę. O sobie i swoim życiu przed i po wylewie. Zmarł 9 marca 1997 roku, trzy dni przed ukazaniem się „Skafandra i motyla”, który stał się światowym bestsellerem. W ubiegłym roku Julian Schnabel nakręcił na podstawie książki
Bauby’ego film „Motyl i skafander”, nagrodzony na festiwalu w Cannes. W grudniu 2007 roku trafił on do polskich kin.

E S A R I N T U… tak rozpoczyna się alfabet, za pośrednictwem którego sparaliżowany Bauby komunikuje się ze światem. Dzięki Claude Mendibil w krótkich opowiadaniach zamknął wspomnienia i smaki życia, które bezpowrotnie utracił oraz myśli i obrazy, które towarzyszyły mu od kiedy wyszedł ze śpiączki i zdał sobie sprawę, że teraz odbierany jest jako warzywo. Tylko od niego zależało, czy tak ma pozostać. Dzięki tej niewielkiej książeczce udowodnił nie tylko to, że jego potencjał intelektualny
przekraczał poziom kalafiora. Udowodnił, że życie to nie tylko cielesność, ale również pamięć i wyobraźnia.

Zatem i skafander, i motyl mają sens. Gdyby nie to, co świat wiedziałyby
o „locked-in syndrome”? Co wiedziałby o Bauby’m?