James Ellroy dawno ugruntował swoją pozycję jednego z najlepszych pisarzy literatury kryminalnej w Stanach Zjednoczonych. W ostatnich latach zaś, dzięki ujednoliconej serii wydawanej przez Wydawnictwo Sonia Draga, pisarz został przypomniany również polskim czytelnikom. Wznowiona niedawno „Tajna sprawa” (mocno niefortunny tytuł polskiego tłumacza) to druga powieść w dorobku Ellroya.

W swoim wczesnym okresie amerykański pisarz nie miał jeszcze w pełni wykreowanego stylu, który w późniejszych latach przyniósł mu sławę. Już w „Tajnej sprawie” widzimy jego zaczątki: oszczędność w używaniu przymiotników, nihilistyczne spojrzenie na życie w Los Angeles w latach pięćdziesiątych oraz bezlitosne spojrzenie na metody ówczesnej policji. U Ellroya nie znajdziemy gapowatych, acz poczciwych inspektorów w rodzaju Jappa z powieści Agathy Christie. Policja to w jego powieściach brutalna i pozbawiona ograniczeń siła w świecie pełnym zbrodni, deprawacji i rasizmu.

Boleśnie przekonuje się o tym nazbyt ambitny oficer policji Fred Underhill. W pogoni za smakiem prawdziwego życia poznaje tajemniczą kobietę, która niedługo później zostaje brutalnie zamordowana. Przekonany, że znalazł jej zabójcę, Underhill decyduje się na niebezpieczną grę z porucznikiem Dudleyem Smithem, znanym z brutalnych metod i braku litości dla wrogów.

Ellroy na przestrzeni całej swojej kariery czerpał pełnymi garściami z tradycji literatury noir. Widać to także w „Tajnej sprawie”, której brakuje przy tym jednak nieco oryginalności. To sprawnie zrealizowana i ciekawa opowieść o poszukiwaniu prawdy i odkupienia, ale pozbawiona jeszcze tego szczególnego błysku. Jeśli lubicie twardych gliniarzy, zdeprawowane miasto, kobiety fatalne i brutalne morderstwa, to „Tajna sprawa” jest książką dla was. W innym przypadku chyba lepiej zajrzeć do którejś z pozostałych powieści Ellroya, zwłaszcza tych tworzących słynny „Kwartet Los Angeles”.