To już dwunasty – jeśli dobrze policzyłem – tom poezji Piotra Mitznera ukazujący się w XXI wieku. Wszystko zaczęło się od tomików pod intrygującymi tytułami „Myszoser” oraz „Pustosz”, potem przyszły zbiorki „Podmiot domyślny” i „Dom pod świadomością”, a następnie cykl łączących się tematycznie i stylistycznie tomów: „Niewidy”, „Kropka”, „W oku Kuku”, „i po Kropce”. Dwa ostatnie zbiory wierszy tego autora to „polak Mały” oraz „Klerk w studni”. Do tego trzeba dodać jeszcze wybór poezji zatytułowany przewrotnie „Wybiór”.

Nie sposób nie dodać, że twórczość poetycką Piotr Mitzner znakomicie łączy z eseistyką literacką, a także z pracą naukową na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie i redaktorską w miesięczniku „Nowaja Polsza”.

Zbiór „Ulica tablic” to raczej kontynuacja niż zmiana. Poeta pozostaje wierny sobie i wypracowanej przez siebie poetyce. Co ciekawe, akcja liryczna jego wierszy rozgrywa się w Warszawie. Myślę nie tylko o otwierającym książkę „Fryzjerze z Warszawy”, ale także o „Bystrej Mańce” i „Deszczowym Zenonie” , o „Podwórku cudów” i „Warszawskim dniu”. W poszczególnych wierszach spotykamy Orfeusza i Hamleta, oglądamy wraz z poetą obraz Józefa Czapskiego, przysłuchujemy się rozmowie Pasoliniego z Poundem, zastanawiamy się nad cytatem z Bolesława Leśmiana.

Wiersze Piotra Mitznera są krótkie, skondensowane i lapidarne na ile to tylko możliwe. Poeta szuka porozumienia z czytelnikiem, co nie znaczy, że jego utwory są czytelne, chociaż oczywiście są czytelne, np. wtedy, gdy opisuje on swoją najbliższą rzeczywistość, mieszkanie, biurko, dźwięki dochodzące zza ściany, dom, schody, widok na Wisłę. Znamienne też, że o tym, co ważne i najważniejsze, Piotr Mitzner mówi nie wprost, ale trochę ironicznie i autoironicznie, jakby z przekąsem, ze zdumieniem, a nawet z niedowierzaniem.