Polski czytelnik zna Kena Folletta – jednego z najpoczytniejszych pisarzy współczesnych – przede wszystkim jako twórcę świetnych, wartkich powieści historycznych z dominującym wątkiem sensacyjno-szpiegowskim, mistrza zwrotów akcji i zawiłych intryg, znakomicie łączącego wyraziste charaktery z wielowątkową narracją. Tymczasem Follett to nie tylko producent bestsellerowych czytadeł, ale także twórca o sporych ambicjach artystycznych i choć z pewnością prozatorski tradycjonalista, to jednak poszukujący nowych sposobów wyrazu.

„Upadek gigantów”, ogromna, ponadtysiącstronicowa powieść, to pierwsza część planowanej trylogii „Stulecie” – epickiej panoramy XX wieku pokazanej z perspektywy kilku rodzin z różnych warstw społecznych i różnych części Europy i Ameryki. Powieść – to trzeba powiedzieć od razu – mimo swego rozmiaru, wielowątkowości, ogromu ukazywanych problemów i zjawisk, napisana z lekkością, czytająca się świetnie, dająca się pochłaniać tak jak poprzednie książki autora.

Akcja rozpoczyna się w 1911 roku, kiedy to trzynastoletni Walijczyk Billy Williams rozpoczyna pracę w kopalni węgla. Narrator sprawnie i wiarygodnie splecie losy proletariackich Williamów z losami ludzi pochodzących ze środowisk bardzo odległych: angielskimi arystokratami Fitzherbertami, rosyjskimi rewolucjonistami Peszkowami, Niemcami von Ulrichami. Wkrótce wybuchnie I Wojna Światowa, która nie tylko podzieli kontynent, ale stanie się też początkiem jego trwałej politycznej, społecznej i kulturowej przemiany. Bohaterowie powieści będą się więc zmieniać wraz ze światem, do którego należą.

Follettowi znakomicie udało się pokazać zależność ludzkiego losu od wielkiej Historii. Od czasu do czasu jednak jego świetnie zarysowani bohaterowie stają się trącącymi papierem rezonerami politycznych idei i poglądów. Może to czytelnika irytować.