Rok 2018 został ogłoszony przez nasz parlament Rokiem Zbigniewa Herberta, bowiem 28 lipca przypada dwudziesta rocznica śmierci tego wybitnego poety, dramaturga i eseisty, autora „Pana Cogito”, „Jaskini filozofów” i „Barbarzyńcy w ogrodzie”. Wydane jako tom 100. „Biblioteki Poetyckiej” wydawnictwa a5 pod redakcją Ryszarda Krynickiego potężne, bo liczące ponad pół tysiąca stron „Utwory rozproszone” Herberta to jedna z pierwszych i mam nadzieję jedna z wielu publikacji jubileuszowych. Książka ta to efekt wieloletniej pracy redakcyjnej i edytorskiej Krynickiego, który większość ogłoszonych tu wierszy odczytał z autografów przechowywanych w Bibliotece Narodowej.

Ku pamięci, w roku 2008 Krynicki opublikował liczące prawie osiemset stron „Wiersze zebrane”, zaś w roku 2010 liczącą blisko pięćset stron księgę „Utwory rozproszone (Rekonesans)”. Tom, który teraz trafił do księgarń, opatrzony podtytułem „Rekonesans 2” to jednak coś więcej niż wznowienie tomu sprzed ośmiu lat. Nowe wydanie: „zmienione, poprawione i rozszerzone” jest grubsze aż o pięćdziesiąt stron. Dla przykładu: zamykający książkę aneks został wzbogacony o trzy teksty z cyklu „Charaktery” zapisane prozą poetycką: „Saturnin”, „Toni albo formalista”, „Ryszard – albo logika młodości”, zaś blok tekstów o poezji poszerzył się o tekst „Ślepi przechodnie”, natomiast do części wierszy z ostatniego okresu twórczości pisarza z lat 1992-1998 doszły arcyciekawe wiersze: „Ab urbe”, wiersz bez tytułu zaczynający się słowami „Żeby przynajmniej na koniec było trochę ładu” „Rzeczywistość zła”, wreszcie jeszcze jeden wiersz z Panem Cogito w roli głównej „Rozważania hagiograficzno-zwierzęce Pana Cogito” oraz „Miron” poświęcony Mironowi Białoszewskiemu, który podobnie jak Herbert był jednym z bohaterów słynnej prapremiery pięciu poetów w grudniu 1955 roku na łamach „Życia Literackiego” (trzej pozostali to Stanisław Czycz, Bohdan Drozdowski i Jerzy Harasymowicz). Warto przyjrzeć się uważniej także dwóm wierszom napisanym w poetyce onirycznej „Włosy” oraz *** „Na polanie pod drzewem”, jakie ukazały się w zbiorze „Studium przedmiotu” w 1961 roku, ale które poeta w drugim wydaniu tego tomu w roku 1995 pominął i chciał skazać – jak sam to określił – „na wieczną niepamięć”.

Tom, w którym pomieszczono liczne faksymilia rękopisów wierszy i rysunków poety, a także fotografie – w tym dwa zdjęcia przedstawiające poetę w towarzystwie pisarza Jeana Améry’ego, którego pamięci zresztą poświęcił dwuczęściowy wiersz „Z nienapisanej teorii słów” – opatrzony został liczącym sto stron blokiem szczegółowych przypisów, dzięki którym można bliżej poznać tajemnice i zagadki warsztatu twórczego Zbigniewa Herberta.