Sulejman ma niespełna dziesięć lat i mieszka w Trypolisie, stolicy Libii
od dziesięciu lat rządzonej przez Kadafiego. Porewolucyjny kraj sprawia
wrażenie dostatniego, a także, na tle innych państw arabskich, zapewniającego
obywatelom znaczne swobody zarówno obyczajowe,
jak i obywatelskie. Sulejman wychowywany jest niemal po europejsku,
bardzo związany z matką, wciąż tęskniący za ojcem często wyjeżdżającym
w jakichś sprawach służbowych. Pewnego dnia, kiedy chłopak
wyszedł z mamą na miasto po sezamki, zauważył wśród tłumu przechodniów
ojca, który przecież miał być za granicą. A później jeszcze
dostrzegł biały samochód jadący za nim i za matką. Takim samym samochodem
przyjechało nie tak dawno pod ich dom kilku mężczyzn
z Komitetu Rewolucyjnego, aby aresztować sąsiada. Sulejman chciał
o wszystko wypytać rodziców, ale odpowiedzi były sprzeczne z poczuciem
rzeczywistości nawet dziesięciolatka. Sulejman zaczął orientować
się, że w świecie dorosłych nie mówi się o wszystkim, że jest
on pełen tajemnic, niedopowiedzeń, ludzie porozumiewają się w nim
wymownymi spojrzeniami, gestami, dbając skrupulatnie, aby ich znaczenia
pozostały niezrozumiałe dla niewtajemniczonych.
Pokazanie libijskiego reżimu z perspektywy nie rozumiejącego za

wiele dziesięciolatka to pomysł znakomity. Matarowi udało się stworzyć
wizję nie tylko przejmującą, ale także bardzo artystycznie wyrafinowaną,
bo świat, w którym wszyscy zmuszeni są do niedopowiedzeń,
kłamstw, dwójmyślenia, ukrywania prawdziwych intencji i uczuć,
jest dla dzieciaka, którego umysł wciąż jeszcze dzieli rzeczywistość na
prawdę i fałsz, co najmniej dziwaczny. A dojrzewanie do świadomości,
że to co się mówi, nie ma nic wspólnego z tym, co jest, że wszelkie poczucie
bezpieczeństwa jest złudne i tymczasowe, to proces niezwykle
bolesny. Polski czytelnik, mający przecież historyczne doświadczenie
państwa policyjnego, odnajdzie z pewnością w tej pięknej książce nie
tylko opowieść egzotyczną, ale i uniwersalną.