Lata dwudzieste, lata szalone, jak zwykło się je określać. Rzeczywiście,
wszystko było wtedy szalone i niezwykłe. Ogromna radość z odzyskanej
wolności, budowa własnego państwa. Tyle entuzjazmu, tyle nadziei.
Po długiej i strasznej wojnie ludzie pragnęli żyć wesoło, wygodnie i dostatnio. Te pragnienia wyrażały się w każdej dziedzinie życia. Nowe prądy uwidoczniły się więc i w sztuce,
i w architekturze Warszawy. Powstawały nowoczesne osiedla z funkcjonalnie rozplanowanymi wnętrzami, rozległymi podwórzami i – co było nowością – zapleczem socjalnym dla mieszkańców: pralniami, żłobkami itp. Dla nowo utworzonych instytucji państwowych wznoszono monumentalne gmachy. Przestronne i wspaniałe miały być również budynki szkolne. Jednocześnie
modernizmowi towarzyszył powrót do swojskich tradycji – stylu dworkowego, widocznego w licznych willach Mokotowa, Saskiej Kępy, Żoliborza
czy Ochoty.

Wiele ze szczegółowo opisanych w „Warszawie nieodbudowanej” zabytków
– świadków epoki – zostało potem zniszczonych, inne gruntownie przebudowano i unowocześniono. Bezpowrotnie zniknęła jednak atmosfera
tamtych dni. I o tym traktuje ta pięknie ilustrowana książka pióra Jerzego S. Majewskiego, godnego sukcesora zmarłego przed rokiem dziennikarza-varsavianisty Jerzego Kasprzyckiego.