Niezwykła, zapadająca w pamięć przenikliwością stwierdzeń książka
złożona z zachowanych zapisków – nie tylko kabaretowych – Jerzego
Dobrowolskiego, starannie opracowanych przez Romana Dziewońskiego.
Przejmujące stadium degrengolandy moralnej gierkowszczyzny
i beznadziei jaruzelszczyzny, pełne jadowitych wycieczek osobistych po
adresem beniaminków komuny.

Autor jest, niestety, postacią zapomnianą. Przyszedł na świat 15
marca 1930 roku – tak przynajmniej podają oficjalne źródła. Naprawdę
jednak urodził się w październiku lub listopadzie (był astrologicznym
Skorpionem), a data urodzin została zmieniona podczas II wojny światowej.
Absolwent Warszawskiej Szkoły Teatralnej. Był aktorem, reżyserem,
artystą estradowym, autorem satyrycznym a przede wszystkim –
wielką postacią polskiego kabaretu na przestrzeni niemal trzech dekad.
Był jednym z animatorów sławnych kabaretów „Koń” (1958-59) i „Owca”
(1967-68), których żywot był krótki z uwagi na sprzeciw cenzury. Współpracował
z radiem i telewizją, gdzie był autorem i wykonawcą licznych
audycji rozrywkowych, m.in. „Ilustrowanego Magazynu Rozrywkowego”
i kabaretu „Decybel”. Na przełomie lat 50. i 60. Dobrowolski kierował
pracami Redakcji Rozrywki w Telewizji Polskiej. Dziś ocenia się, że był
to złoty okres dla rozrywki w TV. Odszedł w 1963 roku, a jego miejsce
zajął Witold Filler, który po latach przyzna: „Jestem dumny, że za mojej
kadencji udało mi się nie wpuścić do telewizji dwóch ludzi – Antoniego
Słonimskiego i Jerzego Dobrowolskiego, obu z przyczyn politycznych”.

Większość radiowego dorobku Dobrowolskiego zniszczono w stanie
wojennym, a nieliczne ocalone audycje przypomina się sporadycznie.
A znajdują się tam takie perełki sprzed lat jak fragmenty parodii wiadomości
z okresu propagandy sukcesu: „W bardzo zaniedbanym przed wojną
Sierakowie rozwinął się ostatnio ogromnie siedmioletni chłopiec”.