Anna jest dziennikarką, Patryk, lekarzem. Wstęp do
romansu, prawda? Do tego dorzućmy tytuł – „Wyjdziesz
za mnie, Kotku?” i okładkę, a już odchodzą
w zapomnienie ewentualne wątpliwości.

Niech nikogo jednak nie zmylą pozory. Co
prawda w debiutanckiej powieści Wioletty Sawickiej
dość mocno rysuje się wątek romansowy, ale
nie jest on jedynym. To raczej powieść obyczajowa
o wytrwałości, dążeniu do celu i o sztuce dojrzewania
do pewnych decyzji. Ale to też powieść
o szczęściu i przyjmowaniu miłości.

Anna, młoda, przebojowa, inteligentna, odnosząca sukcesy dziennikarka
radiowa i Patryk, wzięty chirurg, dzielą ze sobą życie już od jakiegoś
czasu. Ona czuje się coraz bardziej przytłoczona i nieszczęśliwa,
on kocha ją nad życie, nieba by jej przychylił. I pada to ważne pytanie…
To, które nie powinno stać się tytułem tej powieści. W miarę czytania
wychodzimy z romansowych schematów. Kształtują się postawy bohaterów,
pojawiają sie kolejne zakręty na ich drodze, kolejne postaci domagają
się uwagi czytelnika, zagęszcza się atmosfera.

Na tytułowe pytanie pada niespodziewana odpowiedź i akcja
nabiera tempa. Ogromnymi atutami powieści są realistyczne opisy
i prawdopodobne zdarzenia. Ma się w trakcie lektury wrażenie, że
nie powieść się czyta, a czyjeś wspomnienia lekkim stylem spisane.
Nie obejdzie się też bez szczypty magii, a może raczej tajemnicy. Bo
na drodze Anny stanie pewna muzułmanka, która wypowie charczącym
głosem słowa przepowiedni: „Posłuchaj starej Arabki, dziecko.
Niedługo w twoim życiu pojawi się ktoś, kto na początku nie powie
ani słowa. Jeśli wystarczy ci siły, uratujesz to, co dla ciebie najważniejsze.
Potem odnajdziesz coś, czego nie zgubiłaś”.

Zaintrygowani? To świetnie, bo powieść Wioletty Sawickiej daje
do myślenia. Niby to lekka opowiastka o miłości, trudnych wyborach
i życiu, takim ot, codziennym, a porusza wiele ważnych i trudnych
kwestii. I nim się spostrzeżemy, zadajemy sobie pytania, na które bohaterowie
książki są zmuszeni również sobie odpowiedzieć. Pytania
niekiedy drażliwe i wymagające.