Bohaterkę książki pamiętają już raczej starsi czytelnicy,
dla młodszych jej postać i życie może być
swego rodzaju odkryciem. Wydawca przedstawia
ją jako „niekwestionowany ideał piękna, gwiazdę
filmową, księżnę Monako”. Nie bardzo już pamiętamy
jej filmowe kreacje, bo zerwała z filmem
bardzo młodo, w wieku 26 lat. Jak twierdzi autor
biografii, była „uosobieniem nowego, śmiałego
seksapilu”, lecz jednocześnie przeciwstawieniem
Marilyn Monroe. Wystąpiła w jedenastu filmach,
w tym z Jamesem Stewartem w klasycznym już dzisiaj „Oknie na podwórze”,
za rolę w „Dziewczynie z prowincji” dostała nagrodę Oscara.
Może najbardziej została w zbiorowej pamięci jako partnerka Gary’ego
Coopera w ponadczasowym „W samo południe”, którego bohater
uzyskał w Polsce nieoczekiwany wymiar, gdy patronował nam na plakatach
podczas wyborów w 1989 roku. Pamiętamy natomiast, że została
żoną księcia Rainiera III i panowała wraz z nim w mikroskopijnym,
ale trochę bajkowym, a trochę – dla nas – operetkowym księstwie na
wybrzeżu Morza Śródziemnego. Jej śmierć w 1982 roku, w wypadku
drogowym na dwa miesiące przed 53 urodzinami, wstrząsnęła opinią
publiczną. Autor biografii, który przyjaźnił się ze swą bohaterką i usłyszał
od niej wiele sekretów, a także zdobył zaufanie jej rodziny, przez
25 lat od śmierci księżnej czekał z opublikowaniem książki – zgodnie
z jej wolą.