Zaczyna się ta powieść niczym romansidło rozgrywające się w egzotycznej – w szczególności dla polskiego czytelnika – scenerii. Razem ze znudzoną rustykalną bezczynnością Valérie– która porzuciła męża Włocha – oraz dwójką ich potomstwa (trzecie w brzuchu), przemieszczamy się poprzez Italię, Wielką Brytanię, Australię, aż do Francji, gdzie akcja się rozgałęzia, co korzystnie odbija się na jakości tejże literatury. Nadchodzi lato 1980 roku i uwaga świata skupia się w znacznej mierze na Polsce. A 13 grudnia następnego roku staje się ona – na niedługo niestety, pępkiem świata. Valerie nawiązuje romans ze znacznie starszym od siebie polskim literatem i tłumaczem Andrzejem, aktywnym w opozycji, który za młodu przeszedł przez łagry (czyżby wzorowany na Jerzym St. Sicie?). Zakochana Valerie włącza się w pomoc humanitarną dla Polski. Protestuje przed ambasadą PRL w Paryżu. Poznaje – a my wraz z nią – Polaków, których stan wojenny zastał w metropolii nad Sekwaną. Ich silnie powikłane losy dopełniają narracje traktujące o miłości, przyjaźni, lojalności, wierności i – last but non least – polityce.