Czwartek, 16 grudnia 2021
Jubileusz w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego

W poniedziałek 14 grudnia (data świadomie wybrana!) w Promie kultury na warszawskiej Saskiej Kępie odbył się wieczór jubileuszowy Krzysztofa Turowskiego z okazji 50-lecia pracy dziennikarskiej.

Krzysztof Turowski urodził się 6 czerwca 1948 roku w Łodzi. Jego życiorys i kariera zawodowa są bardzo bogate. Był dziennikarzem radiowym i telewizyjnym, był i dalej jest dziennikarzem prasowym, publicystą, felietonistą i autorem książek. Związany był z TVP , telewizją Polsat i tygodnikiem „Rzeczpospolita”. Pełnił też wiele funkcji państwowych i społecznych.

W latach 1970-1981 pracował jako dziennikarz i reporter w Polskim Radio w Koszalinie, Łodzi i Warszawie. W latach 1980-1981 działał w „Solidarności”, był delegatem na I Zjazd „Solidarności”, w II Turze został członkiem prezydium zjazdu i był jednym z prowadzących zjazdowe obrady; członek Krajowej Komisji „Solidarności” Radia i Telewizji. Po wprowadzeniu stanu wojennego był do połowy 1982 roku internowany w więzieniach w Sieradzu i Łowiczu. Potem emigrował do Francji, gdzie był współpracownikiem paryskiego biura „Solidarności” i administratorem Stowarzyszenia „Kontakt”. Został pracownikiem Biblioteki Polskiej w Paryżu i twórcą tamtejszych zbiorów prasy podziemnej. Obronił doktorat na Uniwersytecie Paryż II z historii prasy podziemnej w Polsce w stanie wojennym, a szczególnie „Tygodnika Mazowsze”. Współpracował wówczas z Radiem Wolna Europa, RFI, miesięcznikiem „Pomost”, „Dziennikiem Polskim” w Londynie oraz z „Kontaktem”. Był członkiem grupy „Niepodległość i Demokracja” i działaczem CSSO (Conference of Solitadrity Support Organisations – Światowe Porozumienie Organizacji Wspierających „Solidarność”), przewodniczący tej organizacji na Europę. Organizował konwoje do polski i manifestacje na rzecz poparcia „Solidarności” we Francji.

W latach 1989-1995 był doradcą Grupy Prasowej Roberta Hersanta i był aktywnym uczestnikiem negocjacji podczas zakupu dziennika „Rzeczpospolita” i kilku dzienników lokalnych, specjalistą Grupy ds. public relations i lobbingu. W 1991 roku został I zastępcą prezesa spółki „Presspublica” z ramienia partnera francuskiego. Jednocześnie w latach 1990-1991 był korespondentem Polskiego Radia, TVP i „Rzeczpospolitej” w Paryżu i Brukseli, a w latach 1991-1995 korespondentem warszawskim francuskiego dziennika „Le Figaro”. Od 1991 do 1997 roku był współpracownikiem Telewizji Polskiej, autorem i animatorem pierwszego w TVP talk-show „Godzina szczerości”, nadawanego w prime time w Programie II TVP. Jego gośćmi było wiele popularnych postaci życia politycznego, społecznego i kulturalnego, od premierów rządów poczynając. Od marca do grudnia 1997 roku prowadził nowy talk-show „Barwy życia”.

W latach 1995-1996 był odpowiedzialny za sprawy PR i lobbingu w „Polskapresse” – polskiej grupie prasowej posiadającej 13 tytułów prasy lokalnej, należącej do „Passauer Neue Presse”, potem (1996-1997) dyrektor ds. PR w XIII NFI Fortuna SA, a następnie (1997-2005) dyrektor Polskiego Ośrodka Informacji Turystycznej w Brukseli, odpowiedzialny za promocję Polski w Belgii, Luksemburgu, instytucjach Unii Europejskiej i NATO. Współpracownik Polskiego Radia i dwutygodnika „Polska-Unia”. W latach 2005-2006 był doradcą do spraw mediów Prezesa Polskiej Organizacji Turystycznej, a potem w latach 2006-2007 korespondent belgijskiego radia BFM. Od 2006 do 2012 roku pracował jako publicysta – zastępca redaktora naczelnego TV BIZNES, a od maja 2012 do 31 lipca 2016 roku był radcą i szefem Wydziału Promocji Handlu i Inwestycji w ambasadzie w Brukseli.

W latach 2008-2011 był członkiem zarządu Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Jest odznaczony Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Na jubileuszowym spotkaniu, chociaż przeprowadzonym w warunkach obostrzeń sanitarnych, zgromadziło się kilkudziesięciu przyjaciół jego bohatera. Silnym akcentem wprowadzającym, związanym z rocznicą wprowadzenia stanu wojennego, było odczytanie notatek z dziennika prowadzonego w czasie internowania w interpretacji Brygidy Turowskiej i Leszka Służewskiego, którym delikatnie akompaniował przy fortepianie Piotr Majchrzak. Zaprezentowano też zgrabny film biograficzny o jubilacie, a laudacje i gratulacje jubilat otrzymał od wielu mu bliskich osób, a wśród nich od Tadeusza Zwiefki, dziennikarza i polityka, prof. Jerzego Stępnia czy Ewy Opolskiej, współautorka książki (z Krzysztofem Turowskim i prof. Krzysztofem Opolskim) zatytułowanej „Po co nam praca?” (Arkady, 2021). Gratulacje w formie przekazów video przekazali: Andrzej Seweryn, Michał Bajor (zaśpiewał dla jubilata!) i ambasador Jan Wojciech Piekarski.

Wieczór zakończyło wspólne odśpiewanie przez wszystkich zgromadzonych trafiającej oczywiście w rocznicowy nastrój pieśni „Mury” ze sławami Jacka Kaczmarskiego.

– Jestem szalenie zadowolony i zaszczycony, że tak dużo osób zechciało uczestniczyć w moim i nie tylko moim jubileuszu. Jest to jedyne takie wydarzenie w życiu, jakby na nie nie spojrzeć. Nie sadzą, abym mógł doczekać jeszcze większych jubileuszy, bo życie każdego kiedyś się kończy. Myślę, że było fajnie, ludzie są zadowoleni, dostałem mnóstwo wpisów na mediach społecznościowych, a poza tym godnie uczciliśmy 40. rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, a ten dzień pamiętam, jakby to było wczoraj. Cóż można dodać – jestem szczęśliwym jubilatem! – przekazał Bibliotece Analiz bohater wydarzenia.

Podaj dalej
Autor: (pd), foto: pd