Galeria Studio zaprasza na to spotkanie czwartek 14 listopada o godz. 19 do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych – Wydział Badań Artystycznych i Studiów Kuratorskich przy Wybrzeżu Kościuszkowskim 35/37 w Warszawie, sala 101.
Będzie to prezentacja książki „Patrząc w słońce. Hanna Orzechowska / Looking Into the Sun. Hanna Orzechowska”, wydanej przez Teatr Studio im. S.I. Witkiewicza w Warszawie podczas spotkania zatytułowanego „Polityka biografii kobiet”, poświęconego strategiom biograficznym dotyczących twórczości kobiet.
Do rozmowy o znaczeniu i uwarunkowaniach politycznych, historycznych i ekonomicznych działalności artystek zaproszono historyczki i krytyczki sztuki: Agatę Jakubowską i Luizę Nader oraz Agatę Siecińską, córkę artystki. Prowadzenie: Dorota Jarecka, krytyczka sztuki, dziennikarka.
Publikacja zawiera teksty interpretujące życie i twórczość Hanny Orzechowskiej (1923-2008) – malarki, rysowniczki, graficzki, projektantki tkanin, wykładowczyni akademickiej. Wydana została z okazji wystawy „Patrząc w słońce. Hanna Orzechowska” prezentowanej w Galerii Studio od 24 września do 17 listopada. Umieszczono w niej esej kuratorki wystawy Luizy Nader „Patrząc w słońce”, wspomnienie Agaty Siecińskiej „Zostawiła dla mnie wielokrotnie przepisywany i nigdy niewysłany list” oraz tekst Doroty Jareckiej „Słońce szyjo ścięta”. Książka jest bogato ilustrowana; wydana została w języku polskim i angielskim.
Hanna Orzechowska ukończyła łódzką Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych (dyplom z grafiki na Wydziale Architektury Wnętrz w 1951 roku i na Wydziale Włókienniczym, dyplom w 1952 roku) oraz Wydział Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (dyplom w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa w 1955 roku). Brała udział w kilkunastu wystawach zbiorowych, miała kilka wystaw indywidualnych. Wiele lat spędziła w Paryżu.
Podczas studiów w łódzkiej PWSSP współtworzyła artystyczny krąg Władysława Strzemińskiego. Była entuzjastką jego sztuki. W latach 1949-1950 uczęszczała na wykłady Władysława Strzemińskiego z historii sztuki, podczas których prezentował swoje poglądy na sztukę i tworzył swoją teorię widzenia. Notowała ich treść, przepisywała na maszynie. Przygotowała pierwsze wydanie „Teorii widzenia” z 1958 roku. Należała do Klubu Młodych Artystów i Naukowców. Przez ponad dwie dekady była wykładowczynią na macierzystej uczelni, prowadziła pracownię tkaniny unikatowej. W pierwszym okresie swej twórczości, pod wpływem koncepcji unizmu Władysława Strzemińskiego, uprawiała malarstwo powidokowe; potem eksperymentowała z kolażem, tworzyła unikalne tkaniny i intermedialne instalacje. Intensywnie poszukiwała własnej „świadomości wzrokowej”, komentowała otaczający ją świat, sens i wartość wolności.
Warszawska wystawa obok obrazów, kolaży i szkiców zgromadziła dokumenty z jej życia artystycznego i rodzinnego (zdecydowana większość z nich eksponowana była po raz pierwszy). Tematami głównymi pokazu stały się problemy podwójnego widzenia słońca przez artystkę: pierwsze – z zamkniętymi ozami, połączone z śledzeniem powidoków pod powiekami, drugie – z otartymi oczami w świetle dnia i w oślepiającym świetle wybuchającej czerwonej kuli, przekształcającej się w zimną gwiazdę zwiastującą katastrofę oraz kwestie okrucieństw wojny, przemocy i upokorzenia, doświadczania siebie i innych, kreowanie wizerunków kobiecej podmiotowości, osadzone w doznaniach bólu i przyjemności.
