W dniach 23-24 sierpnia w Ochrydzie (Macedonia) odbyła się 46. Międzynarodowa Konferencja Naukowa zwieńczająca doroczne Seminarium Języka, Literatury i Kultury Macedońskiej organizowane przez Uniwersytet św. Cyryla i Metodego w Skopje. Jednym z tematów podnoszonych na konferencji była kwestia istnienia problematyki macedońskiej w literaturach obcych i przekładów twórczości macedońskiej  na inne języki.

Do kwestii tłumaczeń prozy tego kraju odniosła się Lilla Moroz-Grzelak, profesor Instytutu Slawistyki PAN. Zwróciła ona uwagę, że w procesie przybliżania tej literatury polskim czytelnikom niezwykle istotną rolę odgrywa kunszt jej tłumaczy i swoista determinacja wydawnictw polskich w jej propagowaniu. Obecnie to głównie niewielkie wydawnictwa, które zaistniały po rozwiązaniu serii edytorskiej nawiązującej do przedwojennej tradycji Biblioteki Jugosłowiańskiej Juliana Benešicia, podejmują się publikacji literatury „małego narodu”. Nowe wydawnictwa w swoim programie zakładają przede wszystkim kontakt z dobrą literaturą. Taki cel przyświeca wydawnictwu Oficyna 21, które wydało powieści Goce Smilevskiego („Rozmowa ze Spinozą”) i Luana Starovy („Czasy kóz”), czy zawiązanemu całkiem niedawno wydawnictwu Biblioteka Słów. Pod jego auspicjami ukazały już dwie powieści uznanych macedońskich autorów, Blaže Minevskiego („Celownik”) i Lidiji Dimkovskiej („Non-Oui”). Promowanie najwartościowszych dokonań literackich, połączony z fascynacją Bałkanami, przyświecało pracy edytorskiej wydawnictwa Toczka, które opublikowało powieść Ermisa Lafazanovskiego („Hrapeszko”) oraz opowiadania Aleksandra Prokopieva  („Mały człowiek: bajki z lewej kieszeni”) i Branka Prlji („Jak trzymać parasol bez ręki”). Wymienione trzy zaledwie wydawnictwa pokazują, że mimo ciągle obecnej negatywnej stygmatyzacji przestrzeni bałkańskiej, która może rzutować na „sprzedawalność” publikowanych utworów, warto podejmować ryzyko przekładu i edycji dobrej literatury, bo ta broni się sama.