Paweł Jaszczuk zaprasza czytelnika do rzeczywistości ludzi starych.  Jego bohaterowie  nie spędzają emerytury, wędrując po świecie, ale żyją zgodnie z rytmem narzuconym przez dom opieki. Przezroczyści dla pędzącego świata, zachowali jednak namiętność życia. Rozmyślają o przeszłości,  a równocześnie marzą, pragną, kochają i nienawidzą.

Ponad czterdzieści postaci, zwroty akcji, niezwykłe charaktery i nieprawdopodobne historie, a to wszystko doprawione szczyptą humoru i grozy. Paweł Jaszczuk udowadnia, że tematu starości nie da się zamieść pod dywan i mierzy się  z nim na serio. Bez sentymentalnego rozrzewnienia  i bez dramatycznej dotkliwości.

„Szczęśliwa Przystań”

Greta Gawor – zawsze zadbana, elokwentna i samodzielna starsza pani – znika bez słowa podczas wycieczki pensjonariuszy Szczęśliwej Przystani. Dokąd zmierza i jaką skrywa tajemnicę? Czy uda się ją sprowadzić do ośrodka? Nieobecność Grety wzbudza spore emocje i staje się pretekstem do rozmów o przeszłości w gronie pensjonariuszy. Wkrótce okazuje się, że każdy z nich chowa jakiś sekret i wyjątkową historię.

„Po tej stronie księżyca”
W powieści przeszłość splata się  z teraźniejszością, jawa ze snem, wstydliwe sekrety
z niezwykłymi historiami. Ekscentryczne siostry kolekcjonują cudze sny, starsza pani pisze erotyki, ekskoszykarz gra jazz, a bohaterowie powieści Abla Kortberga szukają sensu swojego istnienia. Ich codzienność burzy śledztwo, które prowadzi fotografka Greta Gawor w sprawie zaginięcia emerytowanego pułkownika.

Paweł Jaszczuk

Dramaturg i prozaik. Debiutował w 1991 r. powieścią pt. “Testament Schlichtingera”. Za “Foresta Umbra” wydaną w 2004 r. pierwszą część serii kryminałów o Jakubie Sternie otrzymał w 2005 r. Nagrodę Wielkiego Kalibru. Autor mieszka w Olsztynie.

Nie zamykam furtki przed żadnym czytelnikiem. Pisząc, nie używałem lukru. Jeśli ktoś lubi lukrowane powieści, odradzam mu lekturę „Szczęśliwej Przystani”, bo to raczej śmiech przez łzy i nie znajdzie w niej usypiającego wytchnienia. Pisanie to kreacja światów równoległych, do których dostęp ma autor. Po postawieniu ostatniej kropki czytelnik może skorzystać z moich pisarskich podpowiedzi i porównać je z własnym życiowym doświadczeniem.