Kolejna seria spotkań z autorami wydawnictwa Czarne odbędzie się od dzisiaj czyli od piątku 25 kwietnia do poniedziałku 28 kwietnia

Dzisiaj, czyli w piątek o godz. 10.15 rozpocznie się VI Konferencja Spinaker dla Autyzmu w Publicznej Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr 1 przy ul. Waryńskiego 102 (aula) w Grudziądzu, a jednym z prelegentów będzie Jacek Hołub, autor reportażu „Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu”.

Wydawca przekazał: O tym, dlaczego dorośli decydują się na diagnozę, dlaczego autyzm to nie zawsze supermoce, o codzienności i relacjach Jacek Hołub rozmawia nie tylko z psychologami, ale przede wszystkim z osobami, które o tym, że są w spektrum autyzmu, dowiedziały się już w dorosłym życiu. Bohaterowie reportażu opowiadają o swoich trudnościach w relacjach społecznych, nadwrażliwościach sensorycznych i potrzebach, ale także o związkach, mocnych stronach i pasjach oraz o tym, co daje im ukojenie i szczęście. Autor konfrontuje mity i stereotypy narosłe wokół autyzmu, opisując zmieniające się wciąż postrzeganie neuroróżnorodności.

Jacek Hołub (ur. 1972) – były wieloletni dziennikarz „Gazety Wyborczej”, autor książek „Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci”, „Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera”, „Beze mnie jesteś nikim. Przemoc w polskich domach”, „Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu” oraz współautor reporterskiej biografii dyrektora Radia Maryja „Imperator. Sekrety ojca Rydzyka”. Książka „Beze mnie jesteś nikim” została wyróżniona Kryształową Kartą Polskiego Reportażu i zajęła trzecie miejsce w plebiscycie Lubimyczytać.pl na najlepsze książki 2021 roku w kategorii literatura faktu. „Żeby umarło przede mną” znalazła się w finale Nagrody „Newsweeka” im. Teresy Torańskiej, była nominowana do Kryształowej Karty Polskiego Reportażu, nagrody MediaTory w kategorii ObserwaTOR oraz w plebiscycie serwisu Lubimyczytać.pl na najlepsze książki 2018 roku. Na podstawie tych zbiorów reportaży powstały także spektakle w Teatrze Nowym w Łodzi oraz w Teatrze Dramatycznym w Koszalinie. Reportaż „Wszystko mam bardziej” otrzymał nagrodę Książki Roku w plebiscycie serwisu Lubimyczytać.pl.

W sobotę 26 kwietnia o godz. 12.30 podczas Targów Książki w Białymstoku na Stadionie Miejskim przy ul. Słonecznej 1, w sali nr 1, z czytelnikami spotka się Andrzej Stasiuk. Po spotkaniu autor będzie podpisywał swoje książki w miejscu wskazanym przed organizatorów.

Andrzej Stasiuk (ur. 1960) – prozaik i eseista. Urodził się w Warszawie, od lat mieszka w Beskidzie Niskim. Autor książek „Mury Hebronu”, „Dukla”, „Opowieści galicyjskie”, „Dziewięć”, „Jadąc do Babadag”, „Taksim”, „Dziennik pisany później”, „Grochów”, „Nie ma ekspresów przy żółtych drogach”, „Wschód”, „Osiołkiem”, „Kroniki beskidzkie i światowe”, „Przewóz” i innych. Laureat wielu nagród, m.in. Nagrody Literackiej Nike (2005), Nagrody Literackiej Gdynia (2010), Nagrody Nowa Kultura Nowej Europy im. Stanisława Vincenza (2011), Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie literatury (2011), Nagrody Literackiej m. st. Warszawy (2015), Austriackiej Nagrody Państwowej w dziedzinie literatury europejskiej (2016), Nagrody im. Nicolasa Bouviera (2018) oraz nagrody Orzeł Stulecia (2021). Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie języki europejskie, a także na koreański.

Również na Targach Książki w Białymstoku, ale w niedzielę 27 kwietnia o godz. 11.30 w sali nr 2 z czytelnikami spotka się Urszula Honek, autorką książki „Białe Noce”, nominowanej do Nagrody Bookera 2024. Po spotkaniu autorka będzie podpisywać swoje książki na stoisku Wydawnictwa Czarne nr 42.

Wydawca przekazał: Z pozoru nic się nie dzieje: mała podgórska miejscowość, kilka osób, nieuchwytny czas. A jednak światło się ściemnia, atmosfera gęstnieje, ktoś umiera w upalny dzień we własnym łóżku, ktoś spada ze skarpy, ktoś bezustannie krąży w ciemnościach. W debiutanckim zbiorze opowiadań Urszuli Honek, który spleciony jest delikatnymi nićmi powiązań niczym powieść, codzienność staje się niepokojąca i mroczna, choć źródła zagrożenia nie sposób odnaleźć. Ludzie rodzą się i umierają, tęsknią i marzą, smucą się i boją, aż w końcu niepostrzeżenie tracą zmysły. Mieszają się tu perspektywy czasowe, zmieniają narratorzy, coś się dzieje na jawie, coś w głowie szaleńca, a w górskich dolinach kładzie się ciemność.

Urszula Honek (ur. 1987) – autorka tomów poezji „Sporysz”, „Pod wezwaniem” i „Zimowanie” oraz zbioru opowiadań „Białe noce”. Publikowała m.in. w „Piśmie”, „Dwutygodniku” i „Tygodniku Powszechnym”. Laureatka Grand Prix Konkursu Poetyckiego im. Rainera Marii Rilkego, Nagrody Krakowa Miasta Literatury UNESCO, Nagrody im. Adama Włodka oraz Nagrody im. Stanisława Barańczaka w ramach Poznańskiej Nagrody Literackiej. Za „Białe noce” otrzymała Nagrodę im. Kościelskich i Nagrodę Conrada oraz nominacje do Nagrody Bookera, nagrody uniwersytetu Warwick dla najlepszej książki autorki obcojęzycznej, międzynarodowej nagrody Grand Continent 2022, Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza i Paszportu „Polityki”. Pochodzi z Racławic koło Gorlic.

W niedzielę 27 kwietnia o godz. 16. podczas Festiwalu # Wrocław czyta w Mediatece przy pl. Teatralnym 5 we Wrocławiu odbędzie się spotkanie z Anną Bikont, autorką książki „Nie koniec, nie początek. Powojenne wybory polskich Żydów. Prowadzenie: Urszula Rybicka.

Wydawca przekazał: Żydowscy rolnicy na Dolnym Śląsku nadający krowom imiona w jidysz. Żydzi odbudowujący na zgliszczach życie religijne, wydający gazety, prowadzący szkoły, angażujący się w politykę. Usiłujący nielegalnie wydostać się z Polski, miesiącami w drodze, w oczekiwaniu na pociąg, statek. Uparcie, lecz bezskutecznie próbujący dochodzić sprawiedliwości przed sądem. Pieczołowicie zbierający świadectwa Zagłady. Kołyszący dzieci w wózkach w obozach dla uchodźców. Planujący zatruć wodę w niemieckich miastach.

Obraz żydowskiego życia tuż po wojnie to wciąż słabo znany „krajobraz po bitwie”. Osamotnieni, często przytłoczeni wyrzutami sumienia, że to właśnie im udało się przetrwać, otoczeni wrogością, nieraz w śmiertelnym niebezpieczeństwie, musieli podjąć nieskończenie trudną decyzję – co dalej? Czy zostać w kraju, gdzie spoczęły prochy ich bliskich, czy opuścić na zawsze ten wielki cmentarz i zacząć od nowa? Czy pielęgnować żydowską tradycję, czy też porzucić tożsamość, która stała się przyczyną tylu cierpień, i skrzętnie ukryć swoje pochodzenie? Jak wejść w to nowe życie, które naznaczyła pustka?

Książka Anny Bikont to pierwszy reportaż całościowo opisujący losy polskich ocalałych Żydów i Żydówek w tużpowojennych latach. To przemilczana historia, która domagała się opowiedzenia.
Koedycja z Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN.

Anna Bikont – dziennikarka, reporterka i pisarka, z wykształcenia psycholożka. Od pierwszego do ostatniego numeru (1982-1989) pracowała w zespole „Tygodnika Mazowsze”, pisma podziemnej Solidarności, współtworzyła też „Gazetę Wyborczą”, z którą związana jest do dzisiaj. Autorka kilkunastu książek, m.in. „Pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny Wisławy Szymborskiej” (1997, wraz z Joanną Szczęsną) oraz „Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu” (2006, także z Joanną Szczęsną), za którą otrzymały Wielką Nagrodę Fundacji Kultury. W 2004 rok wydała głośną książkę „My z Jedwabnego”, której przyznano Europejską Nagrodę Książkową, a wydanie amerykańskie zostało uhonorowane nagrodą dla najlepszej książki o tematyce Holokaustu (National Jewish Book Award). W 2017 roku wydała biografię „Sendlerowa. W ukryciu”, za którą otrzymała m.in. Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego, a w 2019 roku biografię Jacka Kuronia „Jacek” (wraz z Heleną Łuczywo), wyróżnioną Nagrodą Historyczną „Polityki”. W 2017 roku otrzymała doktorat honoris causa uniwersytetu w Göteborgu. W 2022 roku ukazał się jej reportaż „Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie”, która znalazła się w finale Nagrody Literackiej Nike oraz za który otrzymała Nagrodę „Newsweeka” im. Teresy Torańskiej i nominacje do Nagrody im. Jana Długosza, Nagrody Historycznej m.st. Warszawy im. Kazimierza Moczarskiego oraz Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego. Jej kolejne książki reporterskie to „Nigdy nie byłaś Żydówką. Sześć opowieści o dziewczynkach w ukryciu” (2023) oraz „Nie koniec, nie początek. Powojenne wybory polskich Żydów” (2025). Książki Anny Bikont były tłumaczone na angielski, chiński, czeski, francuski, hebrajski, hiszpański, holenderski, portugalski, niemiecki, szwedzki oraz włoski.

W poniedziałek 28 kwietnia o godz. 18 wydawnictwo Czarne zaprasza do firmowej księgarni na Nowolipkach (Księgarnia Czarnego, al. Jana Pawła II 45a/56, wejście od ul. Nowolipki) na spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Będzie to rozmawiać o reportażu Johna McPhee „Plac Zgody. Wieczyście neutralna Szwajcaria”, w przekładzie Rafała Lisowskiego. Rozmowę będzie moderować Beata Prokopczuk-Daab.

Organizatorzy proszą o rezerwację miejsc: ksiegarnia@czarne.com.pl.

Wydawca przekazał „Szwajcaria nie ma armii, Szwajcaria jest armią” – takie słowa usłyszał John McPhee, wybitny amerykański reporter, gdy na początku lat osiemdziesiątych towarzyszył szwajcarskiemu Korpusowi Górskiemu podczas manewrów w Alpach. Na wysokości dwóch tysięcy metrów, w zaśnieżonych dolinach i kotłach lodowcowych przyglądał się grom wojennym i symulacjom walk ze Związkiem Radzieckim.

W swoim reportażu John McPhee przeplata opisy ćwiczeń wojskowych w zachwycających alpejskich krajobrazach z historiami z cywilnego życia swoich bohaterów. A przy okazji odsłania tajemnicę szwajcarskiej neutralności, za którą stoją ogromna siła militarna, mająca odstraszyć wroga, oraz perfekcyjny plan szkolenia i mobilizacji obywateli. Otrzymujemy nie tylko książkę o szwajcarskiej koncepcji wojny i pokoju, ale przede wszystkim studium jednego z najbardziej nieprzeniknionych społeczeństw Europy Zachodniej.

Ze wstępu Zbigniewa Parafianowicza: Takiej Szwajcarii nie znamy z broszur i reklamy czekolad. Zimnej i brutalnej. Konserwatywnej i zmilitaryzowanej. Niepoprawnej politycznie, w której unikających służby określa się mianem „psychicznych” i wpisuje im się to do akt. Taka Szwajcaria istniała w latach osiemdziesiątych. I taka Szwajcaria istnieje dziś.

John Angus McPhee (ur. 1931) – amerykański autor i dziennikarz. Uważany za jednego z prekursorów reportażu literackiego. Absolwent Uniwersytetu Princeton. Pracę dziennikarską rozpoczął w 1957 roku w magazynie „Time”, a od 1963 roku na stałe współpracuje z „New Yorkerem”. Od 1974 roku uczy warsztatu reporterskiego na Uniwersytecie Princeton, a wśród jego studentów byli m.in. David Remnick i Peter Hessler. Czterokrotny finalista Nagrody Pulitzera i jej laureat z roku 1999, nominowany także do wielu najważniejszych nagród dziennikarsko-literackich. Autor kilkudziesięciu książek, w tym wydanego w Polsce reportażu „Plac Zgody”.

Również w poniedziałek 28 kwietnia o godz. 18., ale podczas Dni Kultury Polskiej w Republice Czeskiej w Bibliotece Jirziego Mahena (ul. Kobližná 4) w Brnie odbędzie się spotkanie z Michałem Tabaczyńskim z okazji premiery czeskiego wydania „Święta nieważkości. Morawy”.

Wydawca przekazał: Morawy – w cieniu Pragi, dumnie prowincjonalne. Nawet czechofile łatwo zapominają o ich istnieniu, lecz one wydają się obojętne na ten brak uwagi. Ojczyzna poetów – to tu tworzyli Jan Skácel, Otokar Březina, Jakub Deml, Ivan Blatný. Szkoła pisarzy – stąd do stolicy wyruszyli Bohumil Hrabal i Milan Kundera. Dom wizjonerów – to tu pracowała Helena Bochořáková-Dittrichová, pierwsza na świecie autorka powieści graficznej, a swoje utopijne miasto wznosił Tomáš Baťa, prorok nowoczesności.

Michał Tabaczyński właśnie tę część Czech wybrał sobie, by uprawiać flaneryzm – doskonałe hobby na czasy zarazy. Snuje się więc nieśpiesznie po ulicach morawskich miast i zagląda w zakamarki ich historii, podziwia gmachy i pomniki, wsłuchuje się w rytm kroków na chodnikach, dyskretnie zerka w morawskie dusze. „Święto nieważkości” to nie tylko reportaż o Czechach, ale także literacki esej wędrowny, a może sebaldowska z ducha – więc apokaliptyczna i melancholijna – medytacja.

Michał Tabaczyński (ur. 1976) – pisarz i tłumacz (z angielskiego i czeskiego). Autor kilku książek, w tym zbiorów szkiców „Widoki na ciemność i Legendy ludu polskiego” oraz głośnego eseju „Pokolenie wyżu depresyjnego”. Ostatnio opublikował esej podróżny „Święto nieważkości”. Z angielskiego przełożył m.in. antologię współczesnej poezji amerykańskiej „Parada równości, Anatomię melancholii” Roberta Burtona (nominacja do Nagrody Literackiej Gdynia 2021), „Pożegnanie z biblioteką” Alberto Manguela i „Asortyment strapień” Lydii Davis, a z czeskiego wybory wierszy Jana Skácela oraz Bogdana Trojaka.

 

W także w poniedziałek 28 kwietnia, ale o godz. 19 w Teatrze Dramatyczny im. Gustawa Holoubka w Pałacu Kultury i Nauki przy pl. Defilad 1 w Warszawie odbędzie się spotkanie poświęcone książce Anthony’ego Passerona „Uśpione” w tłumaczeniu Jacka Giszczaka. W inscenizacji fragmentów książki w reż. Jana Jelińskiego udział wezmą Agata Góral i Marcin Sztabiński. Prowadzenie: Jan Jeliński i Agnieszka Górnicka.

Bilety w cenie 10 zł są dostępne w kasie teatru i pod linkiem Czytaj na teatrdramatyczny.pl

Wydawca przekazał: Miasteczko położone z dala od metropolii, zagubione na granicy dwóch światów – między morzem a górami, Włochami a Francją. Dobrze prosperująca masarnia, ciężka praca kilku pokoleń Passeronów, która miała dać lepszy start dzieciom. To z pozoru bezpieczne miejsce staje się sceną tragedii – uzależnienia od heroiny, zachorowania na AIDS, przedwczesnej śmierci. W tym samym czasie, gdy rodzina mierzy się z osobistym dramatem, szpitale we Francji i w USA dotyka kataklizm na wielką skalę – masowe zarażenia tajemniczym wirusem, walka z narastającą społeczną paniką i niechęcią konserwatywnych lekarzy, a także próba znalezienia remedium.

Anthony Passeron był jeszcze dzieckiem, gdy ojciec po raz pierwszy wymówił przy nim imię starszego brata: Désiré. Pomijane w rodzinnych opowieściach i otoczone tajemnicą. Czterdzieści lat po śmierci stryja autor podejmuje próbę opowiedzenia o trudnych losach rodziny – historii awansu, prowincjonalnej mentalności i uprzedzeń, fatalnej w skutkach próby oderwania własnej przyszłości od teraźniejszości rodziców.

„Uśpione” są literackim owocem wieloletniego milczenia i dowodem wielkiej pisarskiej odwagi. Precyzyjny, chłodny niczym u Annie Ernaux język splata się tu z delikatnością opisywanej historii i potęguje poczucie niepokoju. Anthony Passeron w intymnej, oszczędnej opowieści mistrzowsko odtwarza mechanizmy wielkiej katastrofy i ukazuje jej ogrom na dwóch poziomach: indywidualnym i społecznym, a głęboko skrytą pamięć o tych, którzy już odeszli, subtelnie wydobywa na światło dzienne.

Anthony Passeron (ur. 1983) – francuski pisarz i nauczyciel. Uczy literatury i historii w szkole średniej, jest także specjalistą od e-learningu i konsultantem edukacyjnym w kilku francuskich organizacjach. Jego debiut „Uśpione” ukazał się w 2022 roku. Książka została wyróżniona Nagrodą Weplera, Nagrodą Première Plume, Nagrodą Summer 2023 i nagrodą miasta Limoges, a także otrzymała nominację do Nagrody Coiffard i kilku innych francuskich wyróżnień literackich. W Polsce otrzymała nominację do Literackiej Listy Księgarń Kameralnych.

fot. Jacka Hołuba: Monika Hołub / Czarne
fot. Andrzeja Stasiuka: Tomasz Gotfryd / Czarne
fot. Urszula Honek: Dominik Musiałek / Czarne
fot. Anny Bikont: Mateusz Skwarczek/Agencja Gazeta / Czarne
fot. Johna McPhee: Yolanda Whitman / Czarne
fot. Michała Tabaczyńskiego : Zuzanna_Straszewska / Czarne
fot. Anthonego Passerona: Jessica Jager / Czarne