Wydawnictwo Czytelnik oraz Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha zapraszają na wyjątkowe spotkanie poświęcone książce „Piękno i smutek” Yasunariego Kawabaty, która ukazała się po raz pierwszy w polskim tłumaczeniu.

W spotkaniu udział weźmie tłumaczka Katarzyna Sonnenberg-Musiał.

Wydarzenie poprowadzi Anna Marchewka – krytyczka literacka, wykładowczyni, znana również z prowadzenia dyskusyjnego klubu książkowego o współczesnej powieści.

25 września (środa) 2024 r., godz. 18

Budynek główny Muzeum Manggha, w sali audiowizualnej (poziom -1), ul. M. Konopnickiej 26, Kraków

Wstęp wolny.

KATARZYNA SONNENBERG-MUSIAŁ

Adiunktka w Zakładzie Japonistyki i Sinologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, badaczka i autorka licznych artykułów oraz monografii poświęconych nowożytnej i współczesnej literaturze japońskiej, tłumaczka dzieł takich autorów jak Ryūnosuke Akutagawa, Osamu Dazai, Keiichirō Hirano, czy Sōseki Natsume.

PIĘKNO I SMUTEK

Uznany pisarz Ōki pragnie spotkać się ze swoją dawną dziewczyną, którą przeszło dwadzieścia lat temu rozkochał w sobie i porzucił w tragicznych okolicznościach. Burzliwa historia ich miłości, młodego mężczyzny i nastolatki, stała się inspiracją do napisania jego najsłynniejszej powieści.

Otoko otrząsnęła się z rozpaczy. Po wielu latach została rozpoznawalną malarką. Mieszka teraz ze swoją młodziutką uczennicą Keiko przy świątyni w Kioto, w historycznej i duchowej stolicy Japonii. Nigdy nie zapomniała o Ōkim, ale jego zaskakujący powrót niepokoi ją oraz jej protegowaną, która chce pomścić dawną krzywdę ukochanej mentorki.

Yasunari Kawabata w poruszającej powieści Piękno i smutek ukazuje, że piękno może być ulotne, a smutek nierzadko towarzyszy nawet najjaśniejszym chwilom, oba współistnieją i przenikają się nawzajem.

YASUNARI KAWABATA (1899–1972)

Prozaik i poeta, pierwszy japoński laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1968). Urodził się w Osace w wykształconej i zamożnej rodzinie, jednak już w bardzo wczesnym dzieciństwie utracił oboje rodziców, a w następnych latach siostrę i babcię. Strata bliskich głęboko wpłynęła na jego życie i twórczość, przesiąkniętą melancholią i refleksją nad przemijaniem. Już podczas studiów na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim (1920–1924) zaczął pisać i publikować. Zadebiutował autobiograficznym opowiadaniem „Tancerka z Izu” (1926), które przyniosło mu rozgłos. Aktywnie uczestniczył w ówczesnym życiu kulturalnym, współzakładając wraz z innymi młodymi twórcami awangardowe pismo literackie „Bungei Jidai”. Podczas II wojny światowej pracował jako reporter, a także zajmował się pracą naukową. Przez siedemnaście lat był prezesem Japońskiego PEN Clubu, znacznie przyczyniając się do tłumaczenia literatury japońskiej na zachodnie języki. Był też wiceprezesem PEN Clubu międzynarodowego (od 1957). W 1959 roku otrzymał Medal Goethego miasta Frankfurt, w 1960 roku został mianowany Oficerem Orderu Sztuki i Literatury Francji. W 1969 roku Kawabata otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Hawajskiego. Zmarł śmiercią samobójczą dwa lata po samobójstwie swojego przyjaciela Yukio Mishimy.

Oszczędną i subtelną prozę Yasunariego Kawabaty cechuje bogactwo aluzji, symboli oraz odniesień do krajobrazu i tradycyjnej kultury Japonii, której był znawcą i wielbicielem. Wiodącym tematem jego twórczości jest przemiana człowieka w relacji z innymi, ukazywana na tle przemijania i piękna ulotnych chwil.

Dotychczas na język polski przetłumaczono między innymi: „Krainę śniegu” (1964, tł. Wiesław Kotański), „Głos góry” (1982, 2021, tł. Ewa Szulc), „Tysiąc żurawi. Śpiące piękności” (1987, 2002, tł. Mikołaj Melanowicz), „Meijin – mistrz go” (2004, 2023, tł. Henryk Lipszyc), „Tancerka z Izu. Opowiadania” (2023, tł. Mikołaj Melanowicz, Anna Zielińska-Elliott).