Na czele listy „Kolejne 365 dni” Blanki Lipińskiej, dominat orki rankingu, ostatnio prezentującej się jako celebrytka. No pewnie, samo pisanie jest czynnością żmudną i nieco nudną, nawet jak pisze się o seksie. [Zobacz też poz. 3 i 4]

„Marzycielka” Katarzyny Michalak bardzo podoba się czytelniczkom, które – widać – akceptują styl pisarki. Taki właśnie: „Pukanie do drzwi sprawiło, że aż podskoczyła. Mimo że było ciche, niemal niesłyszalne, dla niej rozbrzmiało jak strzał z pistoletu. W pierwszym odruchu rzuciła się, żeby otworzyć, ale w następnym… Brama była zamknięta. Furtka też. Płot wysoki. Żaden z sąsiadów nie śmiałby nachodzić jej po nocy. Więc? Kto i jakim cudem stał na rogu jej domu i pukał do drzwi? Nieco głośniej niż przed chwilą, tak na marginesie”.

„365 dni” Blanki Lipińskiej – polska odpowiedź na „Pięćdziesiąt twarzy Greya” E.L. James. Coraz bardziej specjalizujemy się w naśladownictwach. Do tego złych rzeczy, które w naszym wydaniu stają się jeszcze gorsze. [Porównaj poz. 1 i 4]

„Ten dzień” Blanki Lipińskiej nie zawodzi oczekiwań:
„Nastała cisza, a ja uświadomiwszy sobie, co właśnie powiedziałam, zamknęłam oczy. Kolejny raz mój mały rozumek chciał tylko o czymś pomyśleć, a polecił gardłu, by wydało dźwięk.
– Powtórz – powiedział spokojnym głosem, podnosząc mi brodę do góry. Popatrzyłam na niego i poczułam, jak do oczu napływają mi łzy.
– Jestem w ciąży, Massimo, będziemy mieli dziecko”.
[Patrz także poz. 1 i 3]

„Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych” Christel Petitcollin  dostarcza wiedzy, na przykład, jak mieć udane życie towarzyskie mimo nadwydajności. Albo jak zoptymalizować funkcjonowanie swojego mózgu. Skąd się biorą tacy wszystkowiedzący? – to wydaje mi się najciekawsze.

„Tatuażysta z Auschwitz” Heather Morris – muszę się powtarzać, ale to książka, która w kraju, gdzie Niemcy pod Oświęcimiem stworzyli piekło na ziemi, nie powinna być czytana. Zanadto bowiem odbiega od prawdy.

Fragment „Noża” Jo Nesbø: „Przesunął palce, muskając jej policzek, pokryty potem zmieszanym ze łzami. Jedno jej oko widział przez wielką dziurę ziejącą w grzbiecie dłoni, w skrzydle orła. Dziurę pozostawiła kula wystrzelona przez młodego wówczas policjanta. Svein Finne został skazany na dwadzieścia lat więzienia za osiemnaście przypadków napaści na tle seksualnym – nie zaprzeczał czynom samym w sobie, protestował jedynie przeciwko określaniu ich »napaścią« oraz pojmowaniu jako czegoś, za co należy skazać mężczyznę takiego jak on. Ale sędzia i ława przysięgłych najwyraźniej uznawali wyższość prawa obowiązującego w Norwegii ponad prawem natury. No cóż, ich opinia”.

„Ta, która musi umrzeć” Davida Lagercrantza – szósty i, podobno, ostatni tom serii „Millennium”, którą w świecie sprzedano w 100 milionach(!) egzemplarzy. Oczywiście, czytelników najbardziej interesuje Lisbeth Salander. Otóż odnajduje się i tutaj, tyle że w Moskwie, gdzie ściga swą fatalną siostrę Camillę. Oj, dzieje się.

Bohaterka „Pacjentki” Alexa Michaelidesa jest malarką, i to dobrą malarką. „Zwykle przygotowywała się do nowego obrazu tygodniami, a nawet miesiącami – sporządzała nieskończenie wiele szkiców, ustalała i zmieniała kompozycję, eksperymentowała z kolorami i formą, po długim okresie dojrzewania idea rodziła się z każdym skrupulatnym pociągnięciem pędzla. Tym razem jednak Alicja drastycznie zmieniła proces twórczy i namalowała obraz w ciągu kilku dni po śmierci męża. Większości ludzi to wystarczyło, by ją obciążyć – tak szybki powrót do pracowni świadczył o nadzwyczajnej niewrażliwości. O monstrualnym braku wyrzutów sumienia bezwzględnej zabójczyni. Możliwe. Aczkolwiek nie zapominajmy, że o ile Alicia Berenson mogła być morderczynią, była także artystką. Ja przynajmniej dostrzegam jak najbardziej sens w tym, że chwyciła pędzle i farby i przelała skomplikowane emocje na płótno. Nic dziwnego, że obraz wypłynął z niej tak łatwo. O ile smutek jest łatwy. To był autoportret. W lewym dolnym rogu Alicia wypisała jasnoniebieskimi literami tytuł. Jedno słowo: ALKESTIS”.

W książce „Leonardo da Vinci” Walter Isaacson opowiada o swoim bohaterze, że „miał szczęście przyjść na świat jako nieślubne dziecko. Gdyby pochodził z prawego łoża, prawdopodobnie zostałby notariuszem – był to zawód, którym prawowici pierworodni synowie w rodzinie jego ojca parali się od co najmniej pięciu pokoleń”. Wyjątkiem był dziadek Leonarda, Antonio, utrzymujący się z dochodów z dzierżawy rodzinnych włości. Ale to on właśnie, nieczęsto sięgający po pióro, odnotował fakt przyjścia na świat – jak miało się okazać – geniusza, zapisując na ostatniej stronie kajetu należącego z kolei do jego dziadka: „1452: w sobotę dnia 5 kwietnia w trzeciej godzinie nocy (około dziesiątej wieczorem) urodził mi się wnuk, syn mego syna Piera. Nosi imię Leonardo”. Matką chłopca była Caterina Lippi, szesnastoletnia sierota z okolic Vinci.