W „Nożu”, już dwunastej powieści Jo Nesbø z cyklu o Harrym Hole’u, ten ostatni przeżywa trudne chwile: „Sprawdził, czy musi zwymiotować. No cóż, przypuszczalnie mógł zadecydować o tym sam. Ciało po paru tygodniach jakby zaczynało przyzwyczajać się do trucizny, tolerowało dawki. I domagało się ich zwiększenia. Zaopatrzył się w pustą butelkę, która ułożyła się spokojnie między jego stopami. Peter Dawson Special. Nie dlatego, żeby był szczególnie dobry. Dobry był Jim Bean. I rozlewany w czworokątne butelki, które nie turlają się po podłodze. Ale Dawson był wyjątkowo tani, a spragniony alkoholik z policyjną pensją i pustym kontem nie mógł mieć zbyt wielkich wymagań”.

Blanka Lipińska w „Kolejnych 365 dniach” stawia znak równości między królewiczem z bajki a sycylijskim mafioso. Czytelniczki, jak widać, zaakceptowały to równanie. [Zobacz także poz. 3 i 4]

Wiele lat przed Blanką Lipińską i jej „365 dniami” Jacek Zwoźniak napisał obłędnie śmieszną piosenkę „Ragazzo da Napoli”. Pamiętacie Państwo? „Gdy ci pizzę stawiał, rzekł: »Prego, mangiare«/ To pamiętać będziesz po kres swoich dni,/ Tęskniąc za nim jak panienka za dolarem/ Ciao, bambina – spadaj mała – tam są drzwi!”. Teraz okazało się jeszcze, że song ten był dogłębnie prawdziwy. [Patrz również poz. 2 i 4]

Blanka Lipińska, „Ten dzień” i znów ta sama Sycylia. Czy tak samo przyciągałaby nasze myśli, gdyby swego czasu Mario Puzo nie napisał „Ojca chrzestnego”, a Francis Ford Coppola kongenialnie nie zekranizowałby tej powieści? [Porównaj poz. 2 i 3]

Katarzyna Grochola postanowiła napisać kryminał, no i popełniła „Zranić marionetkę”. Jak wszyscy, to wszyscy. Podpowiadam autorce, że – jak wynika z rankingu – Polacy poza kryminałami czytają jeszcze powieści erotyczne. Może w tym gatunku pisarka poczuje się lepiej?

Andrzeja Pilipiuka „Karpie bijem” – przez analogię do „Carpe diem” – sytuuje się wśród rzadkiego gatunku tytułów nie do zapomnienia. Żeby tak jeszcze cała reszta…

Remigiusz Mróz w „Listach zza grobu” doradza:
„Najlepiej pamiętać, że śmierć to całkiem normalna sprawa. Jeszcze sto lat temu każdy, kto przekroczył granicę stu kilometrów na godzinę, prawdopodobnie moment później był martwy. Zanim wynaleziono środki odkażające, większość ran zadanych brudnymi narzędziami pewnie była śmiertelna. I kilka tysięcy lat zabrało nam sprawdzenie metodą prób i błędów, które rzeczy nadają się do jedzenia, a które są śmiertelne”.

Strach pomyśleć, że jeszcze parę tysięcy lat i staniemy się nieśmiertelni. I dopiero wtedy życie będzie do luftu!

Lekturę książki Christel Petitcollin „Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych” rozpocząłem, jak Pan Bóg przykazał, od spisu treści. Czytałem po kolei: „Przedmowa”, „Część 1. Struktura umysłowa z natury skomplikowana”, „Rozdział 1. Nadwrażliwe receptory”, „Rozdział 2. Od nadwrażliwości do nadprzenikliwości”, „Rozdział 3. Odmienne okablowanie neurologiczne”. Na tym lekturę dzieła zakończyłem.

Puenta książki Waltera Isaacsona „Leonardo da Vinci”, zatytułowana „Opisz język dzięcioła”, warta jest wszystkich pieniędzy. Oto ona, w całości:
„Dzięcioł może wysunąć język na odległość trzykrotnie większą od długości swojego dzioba. W stanie spoczynku język cofa się do specjalnej chrzęstnej struktury, która oplata mózgoczaszkę i sięga aż do jamy nosowej. Długi organ umożliwia dzięciołom wydobywanie z drewna larw owadów, a zarazem pełni funkcję ochronną, zapobiegając uszkodzeniom mózgu. Kiedy ptak raz po raz uderza dziobem w pień drzewa, naraża głowę na przeciążenia dziesięć razy większe od tych, które są śmiertelne dla człowieka. Specyficzny język oraz wspierająca go struktura działają jednak niczym poduszka, chroniąc mózg ptaka przed wstrząsami i urazami. Nie ma żadnego powodu, dla którego powinniście to wiedzieć. Nie są to informacje, z których można by zrobić praktyczny użytek w codziennym życiu. Leonardowi również nie były one do niczego potrzebne, a mimo to pewnego dnia dodał punkt: »Opisz język dzięcioła« do eklektycznej i inspirującej listy rzeczy do zrobienia. Pomyślałem więc, że po przeczytaniu tej książki wy także zechcecie się tego dowiedzieć. Choćby po to, by zaspokoić ciekawość. Czystą ciekawość”.

Fałsze zawarte w „Tatuażyście z Auschwitz” nowozelandzkiej autorki Heather Morris wytknęli już nie tylko Bogdan Musiał i Wacław Holewiński. Jak widać, bez skutku. Zdaje się, że my w poniedziałki oburzamy się na głupstwa mające antypolski wydźwięk, a we wtorki łykamy podobne brednie, obrażające i naszą narodową godność, i inteligencję.