„Dublerka” B.A. Paris, Clare Mackintosh, Sophie Hannah i Holly Brown, wspólna powieść czterech pań, które zagrały na osiem rąk i, co wcale nie było takie pewne, to ryzykowne przedsięwzięcie udało im się nad wyraz. Było nie było, są to w końcu mistrzynie brytyjskiego kryminału. Może i ten kryminał nie jest już tak piękny jak ten, któremu patronuje duch Agathy Christie, ale lepszego nie ma. Na naszej liście to pierwsza nowość – z aż trzynastu.

W „Osiedlu RZNiW” Remigiusza Mroza – naturalnie, też kryminale – zagadkę rozwiązuje dresiarz. A że hip-hop po polsku? Mówi się: trudno.

Książka „Kwestia ceny” Zygmunta Miłoszewskiego zapowiadana była jako przygodowy thriller na nowe czasy. Czy na czas koronawirusa? Nie dostrzegłem związków, ale to może i lepiej. W każdym razie dzieje się dużo, i w Paryżu, i na rosyjskiej Wyspie Przeklętej, bez Polski też, oczywiście, obyć się nie może. Trochę tylko już drażnią autorskie gierki z bohaterami aż za dobrze znanymi z lektur dzieciństwa. Wszyscyśmy czytali to samo.

Dialog z książki „Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi” Rafała Kosika:

„– Chyba nas zaraziła – powiedział Net. – Odczuwam irracjonalną obawę przed powrotem do naszej kwatery.
– Ja też.
– Dziewczyńskie strachy… Z tym trzeba coś zrobić. Za bardzo lubię ten strych, żeby się go bać”. Zarażenie też niegroźne; na książki dla młodzieży, w których głównym bohaterem będzie COVID-19, przyjdzie nam jeszcze poczekać. Co nie znaczy, by znów nam było do nich tak pilno.

„Sekretne życie pisarzy” – błyskotliwy, inteligentny thriller Guillaume’a Musso, bodaj najpopularniejszego obecnie francuskiego pisarza. Pomimo tytułu z literaturą na dość dalekim tle. Na marginesie: rodzimy autor poczytnych książek popularyzujących historię – Sławomir Koper, też się zabrał za ludzi pióra. Po swojemu, pisząc i wydając książkę „Sekretne życie autorów lektur szkolnych”.

„Wyzwanie stoika. Jak dzięki filozofii odnaleźć w sobie siłę, spokój i odporność psychiczną” radzi profesor William B. Irvine. Nieprzypadkowo książka tego rodzaju stała się bestsellerem, mówi bowiem o sprawach, z którymi boryka się każdy z nas, a przecież wszyscy chcemy żyć możliwie bezstresowo, lepiej i mądrzej. I oto dostajemy do czytania błyskotliwie napisaną historię, w której jest wszystko: wiedza, znajomość realiów życia, anegdota. Jednego tylko nie ma: wymądrzania się.

„Niesamowite przygody dziesięciu skarpetek (czterech prawych i sześciu lewych)” Justyny Bednarek wciąż trzymają się mocno. Niczym Chińcyki w „Weselu” Wyspiańskiego.

„Jadłonomia po polsku” Marty Dymek oszałamia nas poradami, przepisami i, oczywiście, zdjęciami, bo podobno nic nie jest tak fotogeniczne jak żarcie. No nie wiem. W tym wypadku
powiedziałbym: Pełno nas, a jakoby nikogo nie było. Niestety.

„Córka nazisty” Maxa Czornyja to bodaj dwunasta książka tego autora, dotąd specjalizującego się w kryminałach. I w autokreacji: „Rocznik 1989. Adwokat, praktykował prawo w Polsce i we Włoszech. Niczym w dowcipie lubi stare wino, spleśniałe sery i samochody bez dachu. W prozie – seryjny morderca. »Grzech« to jego pierwsza zbrodnia”. Nie od rzeczy będzie dodać, że jest twarzą marki „Wólczanka”.
Najnowsza „zbrodnia” Czornyja różni się od wcześniejszych tym, że tym razem sięga do lat wojny i okupacji, akcję umieszczając – jak na lublinianina przystało – w obozie na Majdanku. Ponadto zwraca uwagę tytuł książki: po pierwsze, jakże poprawny politycznie, a po drugie – po raz pierwszy dwuwyrazowy. I to by było na tyle.

Ma „Żałobnica” Roberta Małeckiego swój klimat, bez dwóch zdań: „Stoję w korku. Zmierzch poczerniał nad miastem, mokry asfalt błyszczy w świetle reflektorów. Czołgamy się po moście jak w zwolnionym tempie. Patrzę na Wisłę, która przepływa pode mną i zlewa się z czernią zalesionego brzegu i jaśniejszym nieboskłonem, dźwigającym łunę miejskiego światła.
Odnoszę wrażenie, że stąd nie ma żadnej ucieczki”.