Obchodzimy akurat 40. rocznicę pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski. Rozumiem, że  poczytność „Sodomy. Hipokryzja i władza w Watykanie” Frédérica Martela wynika z tego, że nauczanie Ojca Świętego wzięliśmy sobie do serc tak mocno jak nikt inny.

Camilla Läckberg, autorka „Złotej klatki”, to nie tylko „królowa szwedzkiego kryminału” (taka królowa, jakie królestwo), lecz również businesswoman, odnosząca sukcesy jako współzałożycielka spółki inwestycyjnej działającej na rzecz kobiecej przedsiębiorczości i równości płci. Jej książki czytają jednak niewyłącznie feministki, co skądinąd dziwi.

„Listy zza grobu” Remigiusza Mroza – Seweryn Zaorski, patomorfolog i samotny ojciec dwojga dzieci powraca do swojego miasteczka po ponad dwudziestu latach i rozwiązuje zagadkę sprzed tyluż lat. Jest to początek nowego cyklu najbardziej płodnego polskiego autora. Z Sewerynem Zapolskim trzeba będzie zaprzyjaźnić się jak z Joanną Chyłką albo… dać sobie spokój z czytaniem Mroza.

„Kolejne 365 dni” to podobno ostatnia część „trylogii” autorstwa Blanki Lipińskiej. Dwie pierwsze sprzedały się w nakładzie ponad półmilionowym!

Bohaterka „Pacjentki” pięć razy strzela mężowi w łeb, po czym przestaje mówić. Bo i o czym tu jeszcze gadać?

„Kołysanka z Auschwitz” Mario Escobara to niewątpliwie – w przeciwieństwie do pozycji numer dziesięć – książka nieobrażająca czytelniczej inteligencji, niemniej nie kłóci się z wnioskiem, jaki ośmielam się stawiać.

Chyba najważniejszy cytat z „365 dni” Blanki Lipińskiej: „Jestem mokra, potrzebuję kary!”.

„Serotonina” Michela Houellebecqa została przez „Gazetę Prawną” nazwana „zachwycającym miksem populizmu, mizantropii i mizoginizmu”. Tytuł bajkowy! A za tę historię wieszczącą, między innymi, upadek Unii Europejskiej, prezydent Emmanuel Macron, znany euroentuzjasta – a jakże, uhonorował pisarza Legią Honorową.

„Umorzenie” Remigiusza Mroza – mecenas Chyłka straszy już w telewizyjnym serialu, a to oznacza, że
kres nadszedł taśmowej produkcji książek z nią w roli głównej. I to jest w tym wszystkim pocieszające.

Lektura „Tatuażysty z Auschwitz” Heather Morris budzi marzenie o wprowadzeniu urzędowego zakazu pisania o Auschwitz w książkach beletrystycznych. W przeciwnym razie ten potok bzdur rozlewać się będzie jak świat długi i szeroki.