„Obrazy z przeszłości” Remigiusza Mroza, czyli Seweryn Zaorski na tropie. Że też mu się nie znudzi… Ale jak jest się patomorfologiem, to tak się ma.

Tytułowy bohater książeczki Marty Galewskiej-Kustry dla 2-6-latków „Pucio na wsi” znajduje się w dość egzotycznym dla miejskiego dziecka środowisku. Okazuje się ono ciekawe i przyjazne. Nie ma co, mieć dziadka i babcię na wsi to duża sprawa. Szczególnie latem.

„Zimna sprawa” Katarzyny Bondy: „Drzwi otworzyły się z impetem i do gabinetu wpadła zagniewana nastolatka. Włosy miała ufarbowane na niebiesko, choć Klara mogłaby przysiąc, że jeszcze
wczoraj były fioletowe. Z uszu zwisały jej trupie czaszki, a oba łuki brwiowe zasłaniał metal. Ale nawet kółko w nosie nie było w stanie oszpecić dziewczyny, która była jak skórę zdjąć z niej samej za młodu.
(…) Ach, ileż to razy modliła się, by Ewa miała więcej rozumu niż ona sama w tym wieku”. Beznadziejne są te nasze rodzicielskie pacierze, bo w skuteczność ich od początku nie wierzymy, ale co nam pozostaje?

W książce „Wowa, Wołodia, Władimir. Tajemnice Rosji Putina” Krystyna Kurczab-Redlich pisze: „W prezydenckim gabinecie stoi ogromny telewizor. Putin lubi przed nim siadywać. To główne źródło jego informacji. Nie dociera do niego, że sam daje sygnał, jaka ta informacja ma być. Michaił Chodorkowski określił to bardziej technicznie: »On [Putin] niekiedy kiepsko łączy źródło informacji z  okolicznościami faktów, o których to źródło powiadamia. Dla niego jakiś tam Czwarty Kanał (to właśnie NTW zamienione w goebbelsowską tubę propagandową Kremla) jest takim źródłem. A tego, że on przedtem dał do zrozumienia, jaka informacja ma być na tym kanale zamieszczona, już w swojej głowie nie łączy«. Czyżby więc człowiek odpowiedzialny za niemal jedną szóstą globu tkwił w zamkniętym kręgu stworzonej przez siebie fikcyjnej rzeczywistości? A komputer? Komputerem pan  prezydent się nie posługuje”. Szokujące to słowa, ale nie przywiązywałbym się do nich nadmiernie.

Ustęp z „Czułej przewodniczki. Kobiecej drogi do siebie” Natalii de Barbaro: „Założę się, że usłyszałaś kiedyś – od partnera, partnerki, przyjaciela, szefowej – wypowiadane chłodnym tonem
zdanie »Ja ciebie nie rozumiem«. To zdanie kończy się zimną kropką, która nie zamierza zamieniać się w znak zapytania. Takie »Ja ciebie nie rozumiem« jest jak trzaśnięcie drzwiami: nie rozumiem cię
i nie chcę cię zrozumieć; to, co mówisz, to, co robisz, jest dziwne, nie takie, jak mi pasuje – więc  odwracam oczy. Wydaje mi się, że hiperracjonaliści mierzący rzeczywistość linijką o ostrych brzegach
mówią to samo światu, kiedy ten nie chce poddać się ich pomiarom. I mierzą, co się da zmierzyć. A odrzucają to, czego zmierzyć się nie da”.

„Heartstopper”, pierwszy tom komiksu, przepraszam – powieści graficznej Alice Oseman z racji swojej tematyki (LGBTQ) natychmiast przerobionej na pokazywany na Netfliksie serial.

Książką „Mentalista” Camilla Läckberg i Henrik Fexeus rozpoczęli nową serię kryminałów, w której parę protagonistów tworzą policyjna inspektor Mina Dabiri i Vincent Walder, ekspert od mowy
ciała, iluzji, manipulacji, słowem tytułowy mentalista. Ktoś taki jak współautor kryminału – Henrik Fexeus, świetnie znany w Szwecji ze swych eksperymentów psychologicznych. Efektem wejścia w spółkę z nim bodaj najpopularniejszej w Skandynawii pisarki było, poza wszystkim innym,
przeniesienie akcji powieści do Sztokholmu. A już wydawało się, że Camilla Läckberg i prowincjonalna Fjällbacka zrośnięte są ze sobą na zawsze.

„Plac Senacki 6 PM” Vincenta V. Severskiego przenosi nas w czasy nie tak znów odległe, bo do jesieni roku 1990, gdy mogło się wydawać, że świat zmierza ku lepszemu, zbliżał się koniec zimnej wojny, a wraz z nim zarządzanych przez Gorbaczowa Sowietów i oto z bazy na dalekiej północy wypływa potężny okręt podwodny z atomowym arsenałem na pokładzie. Po co? Czy to już wtedy rodziło się wielkorosyjskie imperium Putina?

„Kicia Kocia. Co zasiejemy w ogródku?” Anity Głowińskiej to propedeutyka warzywnictwa dla przyszłych, być może, działkowiczów. Od czegoś trzeba zacząć.

W książeczce Anity Głowińskiej „Kicia Kocia i Nunuś. Kto mieszka w zagrodzie?” Nunuś po raz pierwszy widzi zwierzęta żyjące na wsi w gospodarstwie rolnym, a Kicia Kocia opowiada mu o nich. Być może nie zobaczy już ich w życiu ani razu, chyba że wybierze się do ZOO.