W drugiej części „Perełki”, trzeciego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, rodzinną idyllę wśród  milionerów zakłóca bohaterce tajemniczy telefon zwiastujący, najdelikatniej mówiąc, kłopoty, ale wtedy  właśnie przekonuje się, jak wiele znaczą dla niej bracia, którzy – jakże by inaczej – poszliby w ogień za swoją  młodszą siostrzyczką. Czyli, jakby to rzec, grunt to rodzinka. A już rodzinka z milionowymi kontami cieszy wyjątkowo.

Joanna Kuciel-Frydryszak w „Chłopkach. Opowieści o naszych babkach” cytuje następujące zalecenie lekarskie sprzed wojny: „Ludność wiejska powinna się oduczyć sypiania po kilkoro w jednym łóżku, sypiania w  ubraniu, rzadkiego zmieniania bielizny na sobie i w łóżku, i mycia się wodą puszczaną z ust na ręce”. A co z ludnością miejską?

„Rodzina Monet. Tom 1. Skarb” Weroniki Marczak rozpoczyna historię piętnastoletniej Hailie, która od miesięcy króluje na naszej liście. Punkt wyjścia jest następujący: bohaterka traci w wypadku samochodowym  mamę i babcię i trafia pod opiekę, nieznanych jej wcześniej, pięciu przyrodnich braci. Milionerów. Czyli, jakby to rzec, nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.

W pierwszej części „Królewny”, drugiego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, Hailie spędza luksusowe wakacje w Tajlandii, gdzie jednak styka się z niebezpieczeństwem. Czyli, jakby to rzec, nie wszystko złoto, co  się  świeci. Ale prawie.

Pierwsza część „Perełki”, trzeciego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, to zapis podróży bohaterki, która w rekreacyjnych celach jeździ a to na Wyspy Kanaryjskie, a to nad Niagarę, to znów do Hollywood. Czyli,  jakby to rzec, lepiej być młodym, pięknym i bogatym niż starym, szkaradnym i do tego biednym. Stanowczo  lepiej.

W drugiej części „Królewny”, drugiego tomu „Rodziny Monet” Weroniki Marczak, bohaterka, żeby nie siedzieć w  jednej ławce z ochroniarzem, korzystać musi z nauczania domowego. Taki jest żywot milionerki. Czyli strzeżonego Pan Bóg strzeże.

W „Widmie Brockenu” Remigiusza Mroza znajdujący się w, powiedzmy, trudnym położeniu komisarz Frost „musi wypełniać polecenia zamachowca co do litery. Przynajmniej na razie. Powoli podniósł surowe, naznaczone życiem duże dłonie, a potem umieścił je na karku i skrzyżował palce. – Dobrze – pochwalił go terrorysta”. Przepraszam za zbytnią być może ciekawość, ale jakie to dłonie są surowe i na czym ta surowość ma polegać?

W „For Sure Not You” Natalie Forbes, przewodnicząca Westwood Academy, bardzo przykłada się do szkolnych kwestii regulaminowych. I tak, rekwirując palącym uczniom papierosy, pyta jednego z nich, dlaczego zamiast obowiązkowej koszuli i marynarki ma na sobie bluzę z kapturem. W odpowiedzi słyszy: „Chuj cię to obchodzi,  Forbes”. Nie wiedzieliście, na czym polega literatura New Adult, to już wiecie.

Powieść „Maybe You” Weroniki Ancerowicz, kontynuację losów bohaterów „For Sure Not You”, poprzedza  ostrzeżenie: „Książka porusza trudne tematy, takie jak samookaleczanie się, przemoc fizyczna, uzależnienie od  narkotyków. Jeśli nie czujesz się na siłach, by czytać o takich motywach, omiń tę pozycję. Pamiętaj, by dbać o  swój komfort i zdrowie psychiczne”. W książkach, Droga Autorko, czyta się o wielu sprawach, ale akurat nie o  motywach. A ustalenie, czym są motywy literackie, nie jest wcale takie trudne. Co nie zmienia faktu, że do  lektury „Maybe You” rzeczywiście potrzeba wielu sił.

Josephine Sinclair, bohaterka „Flaw(less). Opowiedz mi naszą historię” Marty Łabęckiej, jest dziewczyną  wybitnej urody, „problem polegał jednak na tym, że była lodową pięknością. W jej zimnych oczach, zamkniętej  postawie i aurze wyższości czaił się chłód, który  nie tylko odstraszał męską część szkoły, ale stanowił barierę  dla wszystkich, którzy chcieliby znaleźć się zbyt blisko. Josie doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jaką ma  opinię i jakie wrażenie sprawia na otoczeniu. Sama o nią zadbała i nie miała zamiaru dokonywać jakichkolwiek  zmian w tej kwestii, podobnie jak nie miała zamiaru nikogo do siebie dopuszczać”. I jak tu wybrnąć z takiej kabały?