W „Projekcie Riese” Remigiusza Mroza zwraca uwagę zastosowanie przez autora pisarskiego płodozmianu. Zmęczony, widać, podobnie jak czytelnicy, swoją Chyłką i Forstem, wykoncypował rzecz z pogranicza sensacji, fantastyki i historii najnowszej, na pewno pomysłową, do tego z kryminałami nie mającą niemal nic wspólnego. Jakby chciał dowieść, że potrafi poruszać się pewnie i po innych
obszarach niż te, które przeorał już w nieskończoność. Godne uznania.

Ze szczodrze rozsianych w „Czułej przewodniczce. Kobiecej drodze do siebie” Natalii de Barbaro myśli zatrzymałem się na moment przy stwierdzeniu, że „świat jest złożony zarówno z ciemnych, jak i jasnych mocy, ale jego podszewka utkana jest ze światła”. Może to i niegłębokie, ale choć trochę optymistyczne, co dziś trzeba cenić.

W książce „Nadchodzi III wojna światowa. Czy Ameryka porzuci Polskę na pastwę Rosji?”, napisanej i wydanej przed agresją Rosji na Ukrainę, Piotr Zychowicz i Jacek Bartosiak zachęcają nasze władze i zwierzchników sił zbrojnych, by wzięli przykład z… Turcji. „Przypominam – powiada Jacek Bartosiak – że Rosjanie w Górskim Karabachu przegrali z Turcją. Turcja w przestrzeni posowieckiej buduje właśnie cztery lotniska wojskowe. Wojska tureckie dotarły do Baku. Turcy budują tam kolej i inną infrastrukturę. Turcy potrafili pobić wojska rosyjskie w Syrii i Libii. Mimo że Turcja nie ma broni jądrowej i gospodarczo na papierze jest znacznie słabsza od Rosji. PKB per capita Turcja ma mniejszy niż  my, a wydatki wojskowe wcale nie tak bardzo dużo większe. Turcja de facto prowadzi obecnie na Kaukazie taką naszą dawną politykę prometejską. Stara się »pruć po szwach narodowościowych« dawne imperium rosyjskie. I robi to całkiem skutecznie”.

„Klub rozkoszy. Kartografia przyjemności” Jüne Plã reklamowany jest obietnicą, a jednocześnie zachętą: „Doświadczaj orgazmów swojego życia”. Podstawowa rada jest prosta: nie gaś światła w sypialni. Oszczędni, a już skąpi szczególnie, będą mieli dylemat.

Z „Czułości. Poradnika pozytywnego egoizmu” Sophie Mort dowiadujemy się, że „często oceniamy innych na podstawie ubioru, stylu i dodatków zamiast dobroci serca; decydujemy, czy ktoś jest dobry, czy zły, w oparciu o jego wygląd, a nie to, jakie uczucia w nas wywołuje; chcemy być jak ci, których życie dobrze wygląda na zdjęciach, a nie ci, którzy dokonują prawdziwych zmian na świecie. Nie sądzę, żebyśmy myśleli w ten sposób intencjonalnie. Uważam, że tak ukształtowało nas społeczeństwo. Niezależnie od przyczyny to od nas zależy, czy zmienimy ten sposób myślenia”. Odpowiem od razu: może i chcielibyśmy tego, ale to się nam nie uda. Za późno.

W „Jednym życzeniu” Nicholas Sparks przypomina smutne, ale bardzo celne zdanie, jakie często się
słyszy na onkologicznych oddziałach szpitalnych: „Rak nie wybiera: po prostu przytrafia się pechowcom”.

„No i pogadali. »Szkło kontaktowe «, gdy gasną kamery” Tomasza Jachimka, czyli rzecz na wesoło o programie, który podzielił Polaków na wiele lat przed powstaniem TVP Info.

Nie doczytałem do końca pierwszego rozdziału „Start a Five. Rundy pierwszej” pani podpisującej się P.S. Herytiera „Pizgacz”. Scena kłótni bliźniaczego rodzeństwa była tak niemiłosiernie rozwlekła, że – jak sądzę – lektura reszty powieści zajęłaby mi dobrych parę lat. Trudno i darmo, młodzi mają jeszcze przed sobą długie – mam nadzieję – życie, niech więc czytają. Na zdrowie.

Joseph Murphy, autor „Potęgi podświadomości”, powiada: „Największą pustynią świata jest nie Sahara, lecz umysł przeciętnego człowieka”. Tako rzecze Zaratustra.

Powrót na listę „Niesamowitych przygód dziesięciu skarpetek (czterech prawych i sześciu lewych)” Justyny Bednarek odnotowuję z dużą satysfakcją. To jedna z nielicznych w naszej literaturze dziecięcej książek, która zrobiła w ostatnich latach karierę i jeśli nawet nie trafiła jeszcze pod wszystkie strzechy, to z czasem będzie na półkach w każdym domu. Oczywiście tam, gdzie w ogóle książki się czyta.